Problemem przyszłości ziem polskich zaboru pruskiego zajęła się bliżej Rada Regencyjna we wrześniu 1918 r. Wkrótce utworzono referat zaboru pruskiego pod kierownictwem ppor. Henryka Bigoszta. Zadaniem referatu było utrzymywanie kontaktów z Wielkopolską i pośrednictwo w przygotowaniach do powstania zbrojnego. 28 października 1918 r. mjr Włodzimierz Zagórski, jako zastępca szefa Sztabu Generalnego WP powołał w tym celu komendę w Kaliszu. Równolegle w Sztabie Generalnym utworzono referatu ds. ziem zaboru pruskiego. Pewien wpływ na sformowanie tzw. 1 pułku ostrowskiego miało dowództwo IX OW w Kaliszu. Na początku listopada 1918 r. w Ostrowie Wlkp. z przedstawicielami miejscowego Komitetu Obywatelskiego spotykali się podporucznicy: H. Bigoszt, Stanisław Szczęsny, Juliusz Ulrych i Zygmunt Wieliczka. Kontakty te nie przyniosły większych efektów. 17 listopada 1918 r. ostrowska RL w piśmie skierowanym do Naczelnej Komendy w Kaliszu odżegnała się od współpracy wojskowej stwierdzając, że uznaje tylko Komisariat NRL. Przebywającego w Ostrowie Mariana Modrzejewskiego, jako zwolennika ścisłej współpracy z ośrodkiem kaliskim, aresztowano i odesłano pod eskortą do granicy. Do 26 listopada 1918 r. oddział ostrowski został rozformowany, a kilkudziesięciu żołnierzy skierowano do Kalisza. Na początku listopada 1918 r. poznański Centralny Komitet Obywatelski wydelegował do Sztabu Generalnego WP dr. Celestyna Rydlewskiego, który zaproponował rozpoczęcie werbunku Polaków pochodzących z zaboru pruskiego do oddziałów WP, tworzonych na terenie byłego zaboru rosyjskiego. 8 listopada 1918 r. Sztab Generalny WP poinformował podległe sobie okręgi wojskowe, że w najbliższych dniach ok. 800 Wielkopolan zgłosi się do oddziałów w Piotrkowie, Częstochowie, Kaliszu, Łodzi i Włocławku. Mieli meldować się jako dawni legioniści z hasłem „Celestyn”. Kolejny rozkaz szefa SG WP z 4 grudnia 1918 r. nakazywał, by zgłaszających się ochotników z Wielkopolski przyjmowano w pułkach piechoty: 27, 29, 31, 32 i 33. Napływ ochotników nie był tak duży, jak spodziewano się w SG WP. Według raportu dowódcy IX OW Kalisz płk. Jerzego Lewszeckiego do SG WP kilkudziesięcioosobowe pododdziały Wielkopolan odnotowano w 29 PP (Konin) i 31 PP (Włocławek). Najliczniejszym okazał się Batalion Pograniczny organizowany w Kaliszu, potem w Szczypiornie. Organizatorzy ruchu zbrojnego w zaborze pruskim Mieczysław Paluch i Bronisław Sikorski przeciwni byli tworzeniu tzw. batalionów pogranicznych, twierdząc, że osłabi to dynamikę lokalną. Równolegle kierownictwo CKO (NRL) poszukiwało kandydata na stanowisko głównodowodzącego polskimi siłami zbrojnymi w zaborze pruskim. 13 listopada 1918 r. do Warszawy udał się w tym celu Wojciech Korfanty. Zwrócił się tam do ppłk. Wacława Przeździeckiego – szefa Oddziału I SGWP o pomoc w kadrze oficerskiej dla organizowanych w Wielkopolsce formacji. Poznańskie kierownictwo polityczne (NRL) jeszcze dwukrotnie podejmowało próby sprowadzenia do Poznania oficera starszego stopniem, aby powierzyć mu dowództwo i organizację oddziałów. 15 grudnia 1918 r. Jan Maciaszek będący kierownikiem Wydziału Wojskowego NRL rozmawiał w tej sprawie z gen. por. Eugeniuszem de Michaelisem Hennigiem, byłym organizatorem i dowódcą III Korpusu Polskiego w Rosji. Rezultaty tych zabiegów były niewielkie. Obawy warszawskiego ośrodka państwowego przed uwikłaniem się w wojnę z Niemcami zaważyły na stosunkach poznańsko-warszawskich. 18 grudnia 1918 r. Sztab Generalny WP utworzył Biuro Organizacyjne Wojskowych i Urzędników z Wielkopolski, Śląska i Prus przy pl. Wareckim 8. Biuro zajmowało się działalnością wywiadowczą w zaborze pruskim oraz uzyskaniem broni i sprzętu wojskowego. W składzie biura znalazło się 6 oficerów, 1 podoficer i 5 szeregowców. Tymczasowy Naczelnik Państwa Józef Piłsudski w swoich planach odbudowy państwa polskiego nie pomijał ziem zaboru pruskiego. Ziemie te traktował jako historyczną część Polski, ale nie wierzył w ich odzyskanie orężem. Uważał, że ich los zależy od Ententy, skupiając główny wysiłek polityczny i wojskowy na wschodzie. Jednak na skutek represji niemieckich wobec Polaków w zaborze pruskim 15 grudnia 1918 r. zerwał stosunki z Niemcami. Niejawnie wspierał wojskowe poczynania w Poznańskiem. Od pierwszych dni grudnia 1918 r. przebywali w Poznaniu, prowadząc poufne rozmowy, emisariusze polityczni JP, m.in.: Tadeusz Hołówko, Wacław Sieroszewski, Walery Sławek. Rozmowy przede wszystkim dotyczyły udziału Wielkopolan w tworzonym przez naczelnika rządzie. W Poznaniu przebywali także wysłannicy SG WP i ND WP, którzy od 9 grudnia 1918 r. przysyłali regularnie raporty o sytuacji wojskowej w Wielkopolsce (Ignacy Matuszewski, Stanisław Łapiński). Od 12 grudnia raporty takie wysyłała do Warszawy również POWZP, podpisane przez Wincentego Wierzejewskiego, Mieczysława Palucha i Jerzego Hulewicza. Większość meldunków przekazywano przez łączników z Poznania do Kościanek, majątku Jerzego Hulewicza, a ten przekazywał je ppor. Janowi Skobowskiemu, komendantowi placówki POW w Słupcy. Z zachowanych raportów wynika, że J. Piłsudski nie cieszył się uznaniem kierującego sprawami wojskowymi w NRL komisarza W. Korfantego. Z tego powodu wysłannicy z Warszawy kontaktowali się z kierownictwem POWZP. Chodziło również o dostawy z Poznańskiego uzbrojenia i wyposażenia dla WP (plecaki, mundury, obuwie, siodła). W Poznańskiem były one łatwo dostępne i znacznie tańsze niż na terenie b. Królestwa. W zachowanych raportach SG WP stwierdzono, że do końca grudnia 1918 r. czterokrotnie taki transport samochodowy z Poznania zorganizował i przeprowadził chor. Józef Wierzejewski.