MIĘKUS Józef
powstaniec - żołnierz kompanii jarocińskiej. Ur. się 19 marca 1891 r. w Ciświcy (pow. jarociński), w rodzinie rolników Wojciecha i Katarzyny z Ronyków. Po ukończeniu 4 klas szkoły powszechnej w Golinie (k. Jarocina), pomagał w rodzinnym gospodarstwie. W 1908 r. pojechał do Nadrenii, gdzie pracował jako górnik (do 16 IX 1916), kiedy został powołany do armii niemieckiej. Służył w 13 Pułku Artylerii Lekkiej na froncie zach.
6 XII 1918 r. opuścił szeregi wojska niemieckiego i przybył w rodzinne strony. 18 grudnia wstąpił do oddziału ppor. Z. Ostroróg-Gorzeńskiego (zob.). Brał udział z kompanią jarocińską w opanowaniu Krotoszyna (3 I 1919). 6 I 1919 r. wyjechał z oddziałem pod Zbąszyń, do wsi Łomnica, skąd wyruszył następnej nocy (pod dowództwem por. Paweli) w kierunku kolejowej budki strażniczej, która stanowiła ważny punkt oporu niemieckiego w tym rejonie.
9 stycznia brał udział w obronie Nowego Dworu, natomiast 11 stycznia w ataku na Zbąszyń. Dotarł wówczas w okolice dworca kolejowego, gdzie powstańcy dostali się pod zmasowany ogień artylerii nieprzyjaciela i zostali rozproszeni. Wspólnie z Karolczakiem wyniósł z pola walki poległego adiutanta baonu S. Malinowskiego. 17 I 1919 r. brał udział w odparciu ataku niemieckiego na Łomnicę, a 18 stycznia powrócił z kompanią do Jarocina, l lutego wyruszył z l kompanią jarocińską na płd. odcinek frontu, w okolice Rawicza.
Z 3 na 4 II 1919 r. brał udział w pierwszej bitwie o Rawicz, podczas której zajęto Łaszczyn. Na pozycjach tych przebywał do maja 1919 r. Przydzielony został do kompanii rekonwalescentów w Śremie, do 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 69 Pułk Piechoty). 14 IX 1919 r. zwolniony z wojska, podjął pracę w kolejnictwie, pełniąc funkcję konduktora na stacji Jarocin, a następnie kierownika pociągów.
Pracował tam aż do śmierci - 12 grudnia 1945 r. Uczestniczył w działalności wielu organizacji, m.in. Związku Zawodowego Kolejarzy, PPS, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół", Związku Strzeleckiego oraz Towarzystwa Powstańców i Wojaków. Odznaczony był m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi. Żonaty z Walentyną Klarzyńską, miał dzieci: Tadeusza (1920), Marię Barbarę (1922-1951), Stanisława (1924), Zbigniewa Józefa (1926) oraz Wandę Katarzynę (1928).