NIEMIRA Rudolf
dowódca I dyonu 1(15) Pułku Artylerii Polowej, generał brygady Wojska Polskiego. Ur. 1.05.1886 w Swięcianach na Wileńszczyźnie, w ziemiańskiej rodzinie Rudolfa i Heleny z Hryniewiczów. Ukończył wileńską szkołę wojskową i studiował ekonomię w Kijowskim Instytucie Handlowym. Od 1911 r. służył w armii rosyjskiej jako artylerzysta.
W listopadzie 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. W stopniu kapitana dowodził baterią artylerii. W Warszawie w listopadzie 1918 r. zgłosił się do Wojska Polskiego. W połowie stycznia 1919 r. skierowano go do Poznania. 20 stycznia objął dowództwo 1 dywizjonu 1 PAL. Ukończył jego organizację w marcu i wyruszył na front galicyjski, w składzie Grupy Wielkopolskiej gen. D. Konarzewskiego.
6 czerwca 1919 r. awansowano go na podpułkownika. Od października 1919 r. pełnił obowiązki dowódcy, a następnie do 1927 r. dowódcy 1 (15) PAL. 1 lipca 1923 r. awansowany na pułkownika. 1 września 1938 r. przeniesiony w stan spoczynku. We wrześniu 1939 r. dowodził Ośrodkiem Wyszkolenia Artylerii Konnej.
Przedostał się do Francji, gdzie został powołany do służby czynnej. Od grudnia 1939 r. do czerwca 1940 r. był dowódcą artylerii dywizyjnej 1 Dywizji Grenadierów. 3 maja 1940 r. mianowany generałem brygady. Od września 1940 r. do października 1945 r. dowodził artylerią 1 Korpusu Wojska Polskiego w Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji osiadł w Szkocji.
Zmarł 6 sierpnia 1952 r. w Balochmyle (Glasgow) i spoczął na cmentarzu St. Peter’s. Odznaczony był m.in. Orderem Virtuti Militari V kl., Orderem Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi. Rodzinę prawdopodobnie założył w Wielkiej Brytanii.