SCHWARZ Jan Felicjan Paweł
oficer intendentury powstańczej, major dyplomowany Wojska Polskiego.
Ur. 24.06.1888 w Nowej Wsi (ówczesny pow. leszczyński). W Lesznie odbył praktykę biurową. W latach 1908-1910 powołano go do armii niemieckiej. Następnie objął kierownictwo kancelarii adwokackiej, działał w Towarzystwie Gimnastycznym „Sokół”, organizował wybory do wydziału Kasy Chorych. W listopadzie 1916 r. został zmobilizowany do armii niemieckiej. W maju 1917 r. wrócił chory do Leszna. Po wyleczeniu służył w Inspekcji Obozów Jenieckich V Korpusu w Poznaniu, w stopniu sierżanta. W listopadzie 1918 r. był przewodniczącym Rady Robotników i Żołnierzy, a od 7 grudnia adiutantem szefa Wydziału Bezpieczeństwa Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej (ppor. J. Maciaszka) i uczestniczył w organizowaniu Straży Ludowej.
Po wybuchu powstania został adiutantem komendanta miasta Poznania, a następnie sekretarzem w Departamencie Centralnym Urzędu Wojskowego i Sekretarzem Generalnym tegoż Urzędu. 13 marca 1919 r. został mianowany podporucznikiem. Od 15 listopada 1919 r. przydzielono go do Dowództwa Okręgu Generalnego w Poznaniu, późniejszego Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII. Uzupełnił wykształcenie średnie i w latach 1923-1924 ukończył Wyższą Szkołę Intendentury, awansując (3 maja 1926 r.) do stopnia majora dyplomowanego intendentury. Od 1 grudnia 1925 r. był kierownikiem Rejonu Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu, w 1932 r. przemianowanego na Szefostwo Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII. Dla potrzeb Ministerstwa Spraw Wojskowych opracował szereg fachowych instrukcji. Był też autorem zarysu dziejów intendentury w powstaniu wielkopolskim.
Około 1935 r. przeszedł w stan spoczynku. Odznaczony był Srebrnym Krzyżem Zasługi i medalami. Zawarł związek małżeński z Marią Biskupską, z którą miał syna Felicjana Jana Pawła (1928).