KOPCZYNSKI Józef
dowódca kompanii grodziskiej, mjr Wojska Polskiego. Ur. się 30 kwietnia 1896 r. w Bąkowie (pow. wyrzyski) jako syn kowala, późniejszego mistrza studniarskiego Jana i Franciszki z Dembińskich. Naukę szkolną rozpoczął w Osieku (n. Notecią). Świadectwo dojrzałości uzyskał w Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu. W czasach gimnazjalnych brał udział w pracach drużyny skautowej (1912), a później w POW ZP. W 1913 r. rozpoczął pracę w Zakładach Cegielskiego w Poznaniu, a następnie w Zakładach Studniarsko-Wiertniczych, gdzie pełnił funkcję brygadzisty.
W końcu 1915 r. został powołany do armii niemieckiej. Wysłano go w sierpniu 1916 r. na front wsch., a w następnym roku na front zach. Mimo posiadanego cenzusu oraz kursu oficerskiego uzyskał tylko stopień st. żołnierza. W listopadzie 1918 r. opuścił szeregi armii niemieckiej i z por. Jeziorkowskim rozpoczął prace przygotowawcze do powstania w Poznaniu.
Brał udział w wydarzeniach 27 XII 1918 r. i zdobyciu Ławicy. 9 1 1919 r. wyruszył pod Szubin i Rynarzewo, a w drugiej połowie stycznia 1919 r. został skierowany do Grodziska Wlkp., gdzie pełnił funkcję dowódcy kompanii powstańczej (późniejsza 5 kompania 56 Pułku Piechoty). Był w Sępolnie, Bobrówce, Zatoniu, Węgielnie, Miedzichowie, Kamionnie, Kolnie i Sierakowie. Podczas wojny 1920 r. odznaczył się w walkach o przyczółek mostowy pod K Bobrujskiem, a w walkach pod Samorażem dostał się do niewoli, z której szczęśliwie uciekł i powrócił do swojej 5 kompanii (IV 1920).
Po zakończeniu działań wojennych zajmował kolejno stanowiska adiutanta pułku i drugiego oficera sztabu 25 Dywizji Piechoty. W 1926 r. na własną prośbę przeniesiono go w stan spoczynku i mianowano kpt. Kierował robotami wiertniczymi i brał udział w pracach Zarządu Cechu Studniarsko-Wiertniczego w Poznaniu. W wojnie obronnej 1939 r. przebył szlak bojowy Armii „Poznań". Podczas obrony Warszawy dostał się do niewoli. Przebywał w obozach jenieckich na terenie Niemiec: Nienburg, Itzehoe, Sandbostel, Woldenberg.
Do kraju powrócił w listopadzie 1945 r. i podjął pracę w swoim zawodzie jako kierownik grupy robót wiertniczych. W 1957 r. na podstawie egzaminów uzyskał stopień inż. budownictwa sanitarnego w zakresie wiertnictwa wodnego. Na emeryturę przeszedł 27 IV 1964 r. Był członkiem ZBoWiD-u, działał również w Środowisku Powstańców Śląskich i Wielkopolskich. 6 V 1962 r. został przyjęty w poczet członków honorowych Koła ZBoWiD w Grodzisku Wlkp. 4 IV 1974 r. awansowano go za udział w powstaniu wielkopolskim (1918--1919) do stopnia mjr.
Zmarł 3 kwietnia 1979 r. w Łodzi. Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V kl, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Niepodległości, Orderem Odrodzenia Polski V kl., Złotym Krzyżem Zasługi. Żonaty z Ireną Głuchowską, miał synów - Tadeusza (1926) i Andrzeja (1930).