SIMIŃSKI Tadeusz
ppor. rez., sędzia sądowy, adwokat.
Ur. 17 stycznia 1899 r. w Kościanie, syn Kazimierza i Teodozji z domu Rolińska. Pochodził z rodziny restauratora oraz wytwórcy wódek i likierów. Początkowo naukę pobierał w Kościanie, w latach 1908-1917 uczył się w leszczyńskim gimnazjum. Posiadał świadectwo maturalne. Podczas I wojny światowej w wojsku niemieckim, walczył w piechocie. Członek I kompanii kościańskiej Rezerwy Skautowej. Restauracja Teodozji Simińskiej przy kościańskim rynku była miejscem spotkań skautów, z niej też w nocy 29/30 grudnia 1918 r. wyruszyli oni przejąć niemiecki zasób broni w Kościanie. Uczestniczył także w rozbrojeniu oficerów niemieckich w hotelu Gesellschaftshaus „Wiktoria”.
Brał udział w walkach pod Pawłowicami (teren Grupy „Leszno”). Dalej wstąpił do 3. p. strz. wlkp. (później również w 57. pp). Walczył w wojnie polsko-rosyjskiej 1920 r. Zwolniony do rezerwy 30 kwietnia 1921 r. Przydzielony do 30. p. strz. kaniowskich.
Ukończył studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, otrzymując 29 lutego 1924 r. dyplom nauk prawnych. Aplikacje odbywał w Kościanie, Lesznie i Poznaniu. Od 1928 r. do 1939 r. sędzia okręgowy w Lesznie, z roczną przerwą na pracę sędziowską w Poznaniu.
Na początku II wojny światowej znalazł się z rodziną we Lwowie, od czerwca 1940 r. przebywał na terenie GG. Najpierw w Radomiu pracował jako sędzia sądu okręgowego oraz był tłumaczem przysięgłym przy sądzie, następnie od listopada 1942 r. był adwokatem w Kielcach. Po wojnie wrócił do Leszna, gdzie dalej pracował w zawodzie adwokata.
Członek Korporacji Akademickiej Chrobria (wiceprezes 1922-1923, semestr zimowy). Zm. 20 października 1950 r. w Poznaniu, pochowany na Cmentarzu Jeżyckim. Obecnie jego grób znajduje się w Lesznie. Miał brata Romana (ur. 1891), powstańca wielkopolskiego 1918/1919, oraz siostrę Bolesławę. Od 1935 r. żonaty z Anastazją z Kiserów (zm. 1980), mieli dwójkę dzieci – córkę Izabelę (ur. 1937) i syna Jacka (ur. 1944).