prof. ekonomii, działacz niepodległościowy, organizator powstania w Gnieźnie. Ur. się 2 XII w Gnieźnie jako syn przemysłowca Bolesława Michała i Ewy Bachmat-Rudlickiej. Od 1904 w gimnazjum gnieźnieńskim, w latach 1910-1912 w Bydgoszczy, gdzie był wiceprzewodniczącym koła TTZ. Matura w Gnieźnie w trybie eksternistycznym (1916) i studia ekonomiczne w Berlinie. Od 1917 r. prezes Bratniej Pomocy w Berlinie. 7 XI1918 r. otrzymał dyplom berlińskiej Wyższej Szkoły Handlowej. Po powrocie do Gniezna w k. XI 1918 r. wstąpił do „Sokoła”. Włączył się do przygotowań konspiracyjnych, utrzymując kontakt z ppor. M. Paluchem w Poznaniu. Aktywny udział w zajęciu koszar piechoty i dragonów w Gnieźnie. Od 28 XII 1918 r. współpracował ściśle z Piotrem Walczakiem z POWZP. Udział w zajęciu Trzemeszna, Mogilna i Strzelna. W I 1919 r. był podoficerem komendy miasta Gniezno, po czym wstąpił do szkoły obserwatorów na Ławicy(1 V-VII 1919). Zwolniony ze względu na zły stan zdrowia. Podjął uzupełniające studia na Wydziale Prawa Ekonomicznego UP. 12 V 1923 r. został doktorem nauk ekonomiczno-politycznych. W latach 1920-1926 pomagał ojcu w prowadzeniu fabryki. Na skutek odmiennej wizji rozwoju firmy opuścił na zawsze Gniezno, podejmując prace w Zachodnio-Polskim Zjednoczeniu Spirytusowym w Warszawie (1926-1930), potem na stanowisku dyrektora Rady Interesantów Portu w Gdyni do 1939 r., będąc także członkiem rady nadzorczej Stoczni Gdańskiej. Podczas okupacji hitlerowskiej w Warszawie, pracował w fabryce słodyczy „Lawina”. Współtworzył Instytut Morski przy Uniwersytecie Ziem Zachodnich. Po Powstaniu Warszawskim w obozie pruszkowskim, uciekł z transportu do Niemiec. 10 VII 1945 r. przejął w Gnieźnie fabrykę po ojcu. Po roku, wobec braku perspektyw w nowych realiach (nacjonalizacja przemysłu), zrezygnował z tej pracy podejmując obowiązki nauczyciela akademickiego w Akademii Handlowej w Poznaniu, kierując Katedrą Transportu. W latach 1948-1951 pracował w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Gdyni, przekształconej w Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Sopocie, gdzie w latach 1948-1951 i 1962-1965 był rektorem. Wieloletni członek Rady Naukowej przy Ministrze Żeglugi. Autor ponad 100 prac z zakresu gospodarki morskiej. Zmarł 9 XII 1982 w Sopocie i tam został pochowany. Żonaty z Izabelą Antonią Poeppinghausen, bezdzietny. Odznaczony m.in.: Orderem „Polonia Restituta”, KKOOP, SKZ.