WIŚNIEWSKI Leonard
powstaniec wielkopolski.
Ur. 24 października 1897 r. w Poznaniu, w rodzinie strażaka Stanisława i Marii z domu Czajka. Po 3 - letniej nauce rzemiosła, 29 października 1914 otrzymał świadectwo czeladnicze w zawodzie ślusarza – mechanika. W 1913 r. wstąpił w szeregi skałtów i przydzielony został do III drużyny im. Przemysława I. Do 30 września 1915 pracował w firmie „Schlosserei Stefan von Żuromski” a od 8 października t.r. do 15 września 1916 r. w „Ostdentsche Albatroswerke G.m.b.H. Schneidemühl”. Od 1916 należał do tajnej organizacji bojowej „Unia”, której dowódcą był Stanisław Nogaj.
21 września 1916 r. wcielony został do armii pruskiej i wysłany na front francuski, skąd zdezerterował. Schwytany, skazany został przez sąd wojskowy na karę więzienia, w październiku 1917 r. zamienioną na służbę w karnej kompanii frontowej. W sierpniu 1918 zbiegł z frontu w wrócił do Poznania. Zgłosił się do dyspozycji POW zaboru pruskiego i przydzielony został do grupy bojowej Walentego Koniecznego. Później w Oddziale Wywiadowczo – Wykonawczym POW dowodzonym przez Jana Kąkolewskiego.
Już od 11 listopada t.r. brał udział w akcjach zdobywania broni i amunicji oraz w potyczkach z patrolami niemieckimi. Od 27 grudnia w oddziale powstańczym dowodzonym przez Kąkolewskiego, brał udział w potyczkach przy muzeum, rozbrajaniu Niemców i zajmowaniu obiektów wojskowych takich jak: zbrojownia przy ul. Stawnej, koszary saperów na Golęcinie, fort miedzy Górczynem a Żabikowem. W nocy z 5 na 6 stycznia 1919 r. uczestniczył w zdobyciu lotniska Ławica k. Poznania. Po zdobyciu lotniska i sprzętu lotniczego, wcielony został do tworzonych tam oddziałów lotniczych, jako mechanik samolotowy, pod dowództwem ppor. pilota Wiktora Pniewskiego. Odtąd uczestniczył w tworzeniu rodzącego się lotnictwa polskiego. Brał udział w wojnie polsko – bolszewickiej; z grudziądzkim pułkiem lotniczym dotarł pod Bobrujsk na Białorusi.
Po zakończeniu wojny, pozostał w wojsku
(do 28 lutego 1927 r.) jako podoficer zawodowy w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Grudziądzu. W marcu 1927 r. zdał w Poznaniu egzamin mistrzowski w zawodzie ślusarsko – mechanicznym. Od kwietnia t.r. zatrudniony jako werkmistrz taboru samochodowego w Zakładzie Oczyszczania Miasta Zarządu m. Poznania, nieprzerwanie, aż do grudnia 1954 r.
(również w czasie okupacji niemieckiej). W 1955 r. przeszedł na rentę. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim mianowany w 1972 r. na stopień podporucznika WP.
Zm. 26 lutego 1985 r. w poznaniu i pochowany został w grobie rodzinnym na cm. komunalnym na Miłoszowie. Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Od 1926 r. żonaty z Martą Kopicką, miał syna Tadeusza (ur. 1931, mgr geomorfologii UAM w Poznaniu).