ŁAMASZEWSKI Franciszek Adam
powstaniec-ochotnik l batalionu saperów w Poznaniu.
Ur. się 29 marca 1894 r. w Sędzinku (pow. szamotulski), w rodzinie włodarza Andrzeja i Anny z Hainów. Po ukończeniu szkoły ludowej w Sędzinku (l IV 1908), rozpoczął naukę w zawodzie kołodzieja w Sędzinach. W 1911 r. zdał egzamin czeladniczy. W październiku powołany do armii niemieckiej, został wcielony do 29 baonu saperów w Poznaniu. Od stycznia 1915 r. walczył na froncie zach., następnie rosyjskim n. Narwią, gdzie 2 sierpnia został ciężko ranny. Przewieziono go do szpitala we Frankfurcie n. Menem. Przekazany do kompanii garnizonowej 29 Pułku Saperów w Poznaniu, znalazł się ponownie na froncie rosyjskim, gdzie mianowano go kpr. Od stycznia 1917 r. przeniesiony na front zach. Z armii niemieckiej został zwolniony
22 XII 1918 r. i powrócił do Wielkopolski.
W powstaniu walczył od 4 I 1919 r., kiedy jako ochotnik wstąpił do tworzącego się l baonu saperów w Poznaniu (późniejszy 7 baon saperów). Walczył w składzie 3 kompanii na froncie płd. w okolicach Rawicza, Szkaradowa, Ostoje, a następnie na froncie płn. w rejonie Szubina, Rynarzewa, Opok, Ośniszczewa, Płonkowa, Broniewa, Pszczółczyny i Łabiszyna. Po objęciu terenów przyznanych Polsce traktatem wersalskim, przybył do Bydgoszczy, przeniesiony do 17 baonu saperów, z którym w lutym 1920 r. wyruszył na wojnę pol-sko-bolszewicką. W Wojsku Polskim w stopniu plut. przebywał do 2111921 r. Po zwolnieniu pracował w zakładach „H. Cegielski" w Poznaniu. 11 1932 r. został mianowany stałym strażakiem w Miejskiej Zawodowej Straży Pożarnej w Poznaniu i podczas wojny obronnej 1939 r. znalazł się w jej grupie ewakuacyjnej.
Po klęsce wrześniowej pracował jako robotnik, następnie jako strażak w zakładowej straży pożarnej. Od 2 II 1945 r. rozpoczął ponownie pracę w Miejskiej Straży Pożarnej w Poznaniu. 3 maja z synem Jerzym i 26 zawodowymi strażakami ochotniczo gasił w Szczecinie szalejące tam pożary i został ranny. Po powrocie (20 V) i pracował nadal w stopniu st. ogniomistrza pożarnictwa, aż do przejścia na emeryturę (30IV 1960).
Zmarł l marca 1981 r. w Poznaniu. Był odznaczony m.in. Orderem Odrodzenia Polski V kl., Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1919--1921, Złotym Medalem „Zasługi dla Pożarnictwa", Odznaką Pamiątkową Frontu Pomorskiego 19 1-10 II 1920, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości. Ze związku małżeńskiego z Antoniną z Klatkiewiczów miał dzieci: Irenę (1921), Leokadię Barbarę (1929) oraz Jerzego Wacława (1926).