CZAPLICKI Franciszek
ppor., rolnik. Ur. 16 stycznia 1900 r. w Białożewinie (pow. żniński) jako syn Antoniego i Agnieszki z domu Frasz. W latach 1906-1914 uczęszczał do szkoły powszechnej. Podczas I wojny światowej walczył w armii niemieckiej na froncie zachodnim, do Juncewa (pow. żniński) powrócił w listopadzie 1918 r. W powstaniu od 1 stycznia 1919 r., jako ochotnik walczył w szeregach komp. jancewskiej, której dowódcą był Stefan Kubiak.
Uczestniczył w walkach o Żnin, Szubin, Rynarzewo oraz na odcinku nakielskim. Był strzelcem. Od 19 lutego 1920 r. służył w WP (10. komp. 3 baonu 4. p. strz. wlkp). Do stycznia 1922 r. w wojsku, przebywał wraz z jednostką w Gnieźnie. Gen. Wiktor Thommée (1925 r.): „prowadził się w czasie odbycia służby czynnej i ćwiczeń rezerw. wzorowo”. 29 listopada 1934 r. wstąpił do Związku Powstańców Wielkopolskich w Bydgoszczy. W okresie 1922-1939 pracował głównie na roli. Przez 5 lat był bezrobotny. Jego prośba skierowana listownie w związku z tym do MSW w 1937 r., została przesłana przez sekretariat osobisty ministra do rozpatrzenia przez Wojewódzkie Biuro Funduszu Pracy w Poznaniu.
Wybuch II wojny światowej zastał go w Bydgoszczy. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 r., podczas której został wzięty do niewoli. Od 15 maja 1945 r. służył w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, w którym był drużynowym. Do Polski powrócił 3 grudnia 1945 r. Zamieszkał wówczas w Bydgoszczy, gdzie pracował początkowo w zakładach mięsnych. Po otrzymaniu emerytury, od listopada 1970 r. mieszkał u syna Henryka w Brzegu (woj. opolskie), ale z początkiem marca 1973 r. mieszkał u syna w Głogowie. Uchwałą Rady Państwa z 3 kwietnia 1974 r. otrzymał Wielkopolski Krzyż Powstańczy, natomiast uchwałą z 17 lutego 1975 r. Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski.
Z dniem 14 lipca 1975 r. mianowany na ppor. Związek małżeński ze Stanisławą z domu Melerowicz zawarł 11 maja 1923 r.; mieli trzech synów. Zmarł 7 (8?) września 1980 r. w Głogowie.