BOGUSŁAWSKI Edmund
dowódca pniewskiego oddziału powstańczego, ppor. Obrony Krajowej. Ur. się 19 października 1880 r. w Podpniewkach (pow. szamotulski), w rodzinie mistrza ślusarskiego Teofila i Marianny z Kijewskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Pniewach, pracował w biurze tamtejszego adwokata. W 1902 r. służył w armii niemieckiej (46 Pułk Piechoty w Poznaniu). Następnie rozpoczął naukę w zawodzie krawca konfekcji męskiej. Jako krawiec pracował w Berlinie i Poznaniu (do 1910), po czym usamodzielnił się w Pniewach.
Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół" i Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej. 2 VIII 1914 r. został wcielony do armii niemieckiej. Początkowo brał udział w walkach we Francji, m.in. pod Verdun, a od l V do 16 VII 1915 r. pod Gorlicami i Przemyślem, gdzie został kontuzjowany. Po wybuchu rewolucji w Niemczech wrócił do Pniew. 5 I 1919 r., po zorganizowaniu oddziału powstańczego, udał się pod Międzychód.
Objął odcinek frontu od Kamiennej do Kolna. 16 stycznia prowadził na tym posterunku ciężkie walki z nieprzyjacielem. Do 27 marca był sierż. sztabowym w l Baonie Grupy Zachodniej. 28 marca został mianowany oficerem Straży Ludowej . Od l kwietnia był instruktorem, a od l maja adiutantem przy komendzie Straży Ludowej na pow. Poznań-Miasto, Wschód i Zachód. Następnie pełnił funkcję dowódcy 10 kompanii l Pułku Garnizonowego Obrony Krajowej oraz dowódcy 3 baonu tegoż pułku. 2 maja mianowano go ppor. Obrony Krajowej.
Zwolniony do rezerwy (29 III 1921), zamieszkał w miejscowości Wyszecino, gdzie pracował jako urzędnik; naczelnik więzienia w Brodnicy (n. Drwęcą).
Zmarł 10 listopada 1940 r. w Bydgoszczy. Był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości. Żonaty z Franciszką z Mizgalskich, pozostawił dzieci: Halinę, Kazimierę i Teofila.