CZARNECKI Janusz
współorganizator powstania w pow. rawickim, oficer Dowództwa Głównego, por. Wojska Polskiego. Ur. 10 grudnia 1888 r. w Golejewku (ówczesny pow. rawicki), w rodzinie ziemiańskiej Jana Czarneckiego herbu Prus III i Wandy z Ziemięc- kich. Po ukończeniu gimnazjum, a następnie studiów rolniczych na uniwersytecie w Louvain w Belgii, zamierzał poświęcić się rolnictwu, ale jesienią 1914 r. został wcielony do Pułku Strzelców Konnych armii niemieckiej.
W końcu 1914 r. ciężko ranny pod Kaliszem, został wzięty do niewoli rosyjskiej. Trzy lata przebywał w obozach jenieckich. Za pośrednictwem PCK pod koniec 1917 r. zwolniony z niewoli, 61 1918 r. wrócił do rodzinnego domu. Po wybuchu powstania, mimo nie zaleczonej rany, włączył się aktywnie w przygotowania do akcji powstańczej w pow. rawickim, zabiegając w Poznaniu o broń i amunicję. Przywiózł ją do Golejewka. W drodze powrotnej do Poznania samochody zabierały dla powstańców żywność.
Od pierwszych dni powstania pełnił funkcję kuriera i oficera łącznikowego Dowództwa Głównego z dowództwami poszczególnych odcinków frontowych. Od połowy stycznia 1919 r. był adiutantem szefa sztabu DG. Nadal wspierał materialnie oddziały powstańcze, m.in. baon śremski. Przez cały 1919 r. w jego majątku stacjonowali powstańcy, tam też zorganizowano szpital połowy. W 1920 r. z I. Mielżyńskim zorganizował ochotniczy pułk jazdy. Na początku 1921 r. ciężko zachorował i w stopniu por. przeszedł do rezerwy. Prowadził majątek, zmagając się z ciężką chorobą.
Zm. 17 maja 1933 r., pozostawiając żonę i dwoje dzieci.