MENCEL Jan
powstaniec wielkopolski; dekarz. Ur. się 6 lipca 1897 roku w Miłosławiu. Był synem Michała Mencla i Józefy z domu Bąk. Po ukończeniu siedmioklasowej szkoły powszechnej w Miłosławiu, naukę kontynuował najpierw w zawodzie piekarza, a następnie dekarza. Od 26 stycznia 1915 roku do 10 listopada 1918 roku służył w wojsku niemieckim. Walczył na Ukrainie i Białorusi. Do Służby Straży i Bezpieczeństwa wstąpił w listopadzie 1918 roku.
Po wybuchu powstania walczył w kompanii miłosławskiej. Znalazły się kolejno w 2. kompanii wrzesińskiej, uczestniczył w walkach pod Gnieznem, Trzemesznem, Mogilnem oraz Inowrocławiem. 8 stycznia 1919 roku w walce o te ostatnie miasto odniósł ranę (w nogę). Hospitalizowany we Wrześni do 20 stycznia. Zaraz po wyleczeniu służył w 3. kompanii 5. pułku strzelców wielkopolskich (później 59. pułk piechoty wielkopolskiej) w Inowrocławiu, gdzie również uczestniczył w walkach. 10 czerwca 1919 roku pod Zdunami Kujawskimi ponownie został ranny (w obojczyk), w związku z czym przebywał w inowrocławskim szpitalu do 10 października.
Następnie walczył od kwietnia 1920 roku w wojnie polsko-sowieckiej. W wojsku polskim służył do 24 kwietnia 1921 roku, kiedy przeniesiono go do rezerwy. Nie odzyskał pełnej sprawności fizycznej, ale pracował jako dekarz. Przyznano mu status inwalidy wojennego. Zmarł 21 października 1936 roku. Od 7 lutego 1920 roku żonaty z Zofią (z domu Hujara), mieli sześcioro dzieci.
W trakcie I wojny światowej został odznaczony niemieckim Krzyżem Żelaznym II Klasy. 1 czerwca 1929 roku otrzymał Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921. 27 czerwca 1938 roku został odznaczony pośmiertnie Medalem Niepodległości przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego.