KOMORSKI Leon
dowódca batalionu pogranicznego, kpt. Wojska Polskiego. Ur. 8 kwietnia 1890 r. w Radłowie (pow. mogileński), w rodzinie nauczyciela Tomasza i Rozalii ze Staniewskich. Do szkoły uczęszczał w Mogilnie i Poznaniu, gdzie ukończył gimnazjum. Do 1914 r. pracował jako biuralista. W sierpniu zmobilizowany do armii niemieckiej, walczył na froncie zach. i wsch. W 1918 r. został mianowany podporucznikiem.
Jesienią 1918 r. zdezerterował z wojska i nawiązał kontakt z POW ZP. W listopadzie zgłosił się w Ostrowie Wlkp. do organizowanych tam oddziałów polskich. Powierzono mu dowództwo 1 kompanii 1 Pułku Ostrowskiego. Po rozwiązaniu pułku (5 grudnia 1918) przeszedł do Szczypiorna, gdzie organizował baon pograniczny. Dowodził 2 kompanią, a następnie baonem. W końcu grudnia 1918 r. brał udział w wyzwoleniu Ostrowa i Krotoszyna. Następnie w Szczypiornie, w ramach baonu zapasowego, tworzył kompanię rekrutów dla oddziałów frontu płd. Dekretem Komisariatu NRL nr 102 (poz. 215 z 3 czerwca 1919) zatwierdzony w stopniu podporucznika (ze starszeństwem od 1 marca 1919). W latach 1919-1920 dowodził baonem zapasowym 12 p. strz. Wlkp. i baonem 60 Pułku Piechoty. Mianowano go por. i kpt.
W 1922 r. przeniesiony do rezerwy, pracował w Banku Komunalnym w Poznaniu. W 1936 r. został skazany i 24 listopada wydalony z korpusu oficerskiego. W październiku 1939 r. przyłączył się do zorganizowanego przez I. Marcinkowskiego Wojska Ochotniczego Ziem Zachodnich, skupiającego 60 członków z rejonu ul. Rybaki. Aresztowany wiosną 1940 r., skazany został na 15 lat więzienia.
Zm. 14 maja 1942 r. w więzieniu rawickim. Odznaczony był Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych. Żonaty z Julią Michniewską (w Wojsku Ochotniczym Ziem Zachodnich pod pseudonimem „Janka Szreniawa” kierowała sanitariatem w dziale medyczno-sanitarnym), miał dwoje dzieci.