POŁCZYŃSKI Marceli Stanisław
oficer zawodowy, dowódca kompanii witkowskiej, ofiara zbrodni katyńskiej, mjr WP. Ur. się 26 IV w Witkowie, jako syn kupca Józefa i Marii z domu Ogórkiewicz. Od 1914 r. w armii niemieckiej (49 PP), na froncie wschodnim, potem francuskim.
27 XI 1918 r. powrócił do Witkowa, angażując się w przygotowania do wystąpienia zbrojnego. Został członkiem Powiatowej Rady Ludowej w Witkowie, wybrano go delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w Poznaniu (3-5 XII 1918 r). Należał do organizatorów ochotniczej kompanii witkowskiej. Początkowo dowodził tym pododdziałem wraz z Ignacym Jezierskim. 1 I 1919 r. przybył z kompanią do Gniezna, uczestnicząc w walkach o Strzelno, Kruszwicę i Inowrocław. Od II 1919 r. był w stopniu ppor. dowódcą kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Udział w rewindykacji Pomorza.
Od końca I 1920 r. na froncie litewsko-białoruskim, potem z pułkiem w działaniach odwrotowych i ofensywnych tej wojny. W 1921 r. przeniesiony do 59 PP w Inowrocławiu, gdzie zorganizował izbę pamięci oddziału. 15 VII 1924 r. Po trzech latach przeniesiony komendy Obozu Ćwiczebnego Biedrusko, następnie do 8 Pułku Legionów w Lublinie. Oddelegowany do Przysposobienia Wojskowego. Od 1934 r. był oficerem Referatu Mobilizacyjnego DOK II w Lublinie.
14 IX 1939 r. opuścił Lublin ze sztabem okręgu, organizując punkt dowodzenia w Kowlu. Na wiadomość o wkroczeniu Armii Czerwonej (17 IX) usiłował się przedostać ze sztabem gen. Mieczysława Smorawińskiego na Węgry. W okolicy Włodzimierza Wołyńskiego został internowany.
Osadzony w obozie w Kozielsku. 4 IV 1940 r. odjechał transportem do Katynia, gdzie został zamordowany. Awansowany pośmiertnie na stopień majora (2007). Odznaczony Orderem VM 5 kl., KW, SKZ. Żonaty z Marią z Rosińskich, z którą miał córkę Halinę i syna Zdzisława.
W 2016 r. odsłonięto tablicę upamiętniającą P. przy ul. Poznańskiej w Witkowie.