MOCEK Szymon
chorąży WP. Ur. 28 października 1888 roku w Bukowcu Górnym k. Leszna w rodzinie rolnika Józefa i Anny Małeckiej. Ukończył szkołę powszechną. Należał do Sokoła. W 1908 powołany do wojska niemieckiego, przez 2 lata służył w 5 baonie pionierów; nast. pracował zawodowo. W latach 1914 -1918 walczył na froncie zachodnim.
W grudniu 1918 był organizatorem oddziału powstańczego na odcinku Leszno - Wschowa. 5 I 1919 wstąpił do WP i przydzielony został do 14 baonu saperów wlkp. w P-niu. Walczył pod Odolanowem. Od września 1919 wraz z 14 DP Wlkp. na Froncie Litewsko - Białoruskim, jako d-ca plutonu saperów. W nocy z 4 na 5 I 1920, podczas bolszewickiego ataku na wieś Sawicze k. Bobrujska z własnej inicjatywy zebrał oddział saperów i zaatakował z boku, wywołując panikę wśród wroga. Za czyn też został odznaczony VM 5 kl. nr 1085.
W czerwcu 1921 awansował na chorążego. Po wojnie pozostał w wojsku do 31 VII 1933. Po przejściu do rezerwy zamieszkał w Gnieźnie. W 1939 walczył w szeregach Armii Lublin; od października t. r. w niewoli radzieckiej, skąd uciekł i wrócił do Gniezna. W lutym 1940 wysiedlony z rodziną do Rzeszowa. Od 1945 mieszkał i pracował w Koszalinie. Był więziony przez UB. Na emeryturę przeszedł w 1958.
Zm. 11 lutego 1960 roku w Koszalinie, spoczywa na cm. św. Piotra w Gnieźnie. Odznaczony był m. in.: Brązowym Krzyżem Zasługi i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Od 1921 żonaty z Heleną Grzesicką miał dzieci: Edwarda (ur. 1922), Zytę (ur. 1924) i Janinę (ur. 1925).