BOBKIEWICZ Stanisław
organizator drużyn powstańczych w wolsztyńskiem, por. Wojska Polskiego. Ur. się 10 IV 1886 r. w Wielichowie (pow. śmigielski), w rodzinie Ludwika i Gabrieli. Od 1906 do 1908 r. służył w armii niemieckiej, także podczas I wojny światowej (od l VIII 1914 do 10 VIII 1918). Od października 1918 r. organizował oddziały zbrojne w wolsztyńskiem, w listopadzie wybrany został przewodniczącym Rady Robotniczej i Żołnierskiej w Wolsztynie.
Napisano o nim, że był człowiekiem energicznym i odważnym, doceniającym potrzebę podjęcia prac o charakterze wojskowo--niepodległościowym. 21 1919 r. wyruszył z drużyną powstańczą na Rakoniewice. Brał udział w walkach o Wolsztyn, gdzie odznaczył się walecznością (5 I). Następnie walczył pod Kopanicą, Kargową i Babimostem. Od 5 stycznia był zastępcą dowódcy kompanii wielichowskiej. Dekretem Komisariatu NRL (z 15 II 1919) został mianowany ppor.
Rozkazem dowództwa frontu zach. przydzielono go do dyspozycji dowódcy 3 baonu 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Pełnił kolejno funkcje: dowódcy baonu zapasowego 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich (12 IY-29 VII 1919), dowódcy kompanii szturmowej (29 VII—-3 XI 1919), dowódcy taborów pułkowych (4 XI 1919-2811920), oficera łączności pułku (291-10 VI 1920). Od l O VI1920 r. chory na tyfus, potem na malarię, w październiku ponownie znalazł się w szeregach 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich jako dowódca kompanii. Zweryfikowany jako por.
Po zakończeniu wojny był dowódcą kompanii sztabowej 15 Dywizji Piechoty, a od 7 V 1921 r. oficerem osadniczym tejże dywizji. 4 V 1922 r. przeniesiony został do rezerwy. Zamieszkał w Pełczy (gmina Werbna, d. pow. dubieński), gdzie zmarł 15 kwietnia 1938 r. Był odznaczony m.in.: Krzyżem Walecznych. Był żonaty. Pozostawił troje dzieci.