BARTSCH Maksymilian
dowódca odcinka gołanieckiego frontu płn., kpt. Wojska Polskiego. Ur. się 21 lutego 1892 r.w Bartodziejach (ówczesny pow. wągrowiec- ki), w rodzinie dzierżawcy Teodora i Juliany z Krugerów. Gimnazjum ukończył w Wągrowcu. Podjął pracę na roli, działając społecznie w kółkach rolniczych.
We wrześniu 1914 r. jako rekrut został powołany do armii niemieckiej. Służył w 17 PAL i 149 PP. 30 listopada 1916 r. mianowany podporucznikiem. W grudniu 1918 r. wrócił z frontu i związał się z polską konspiracją wojskową w pow. wągrowieckim. Po wybuchu powstania objął dowództwo 2 kompanii wągrowieckiej.
Dowodził m.in. w zajęciu Margonina, brawurowym opanowaniu i spaleniu mostu w Białośliwiu (11 stycznia 1919), nieudanym ataku na Szamocin (15 stycznia 1919). 4 kwietnia objął dowództwo odcinka gołanieckiego, z którego oddziałów sformował 3 baon 4 p. strz. Wlkp. (58 PP). Dowodził nim do 27 lipca 1920 r., biorąc udział w walkach na froncie litewsko-białoruskim. Ranny, przebywał w szpitalu (od 27 lipca do 16 sierpnia), potem przejściowo służył (do 4 listopada) w 362 PP.
Mianowany kpt. (5 listopada 1920), ponownie znalazł się w 58 PP, jako dowódca baonu zapasowego. 7 września 1921 r. przeszedł na bezterminowy urlop. Od 26 stycznia 1922 r. zaliczony do rezerwy. Wrócił do pracy w rolnictwie, gospodarował na resztówce Ochodza (k. Wągrowca). Aktywnie udzielał się w organizacjach b. powstańców wielkopolskich, m.in. w Związku Powstańców Wielkopolskich.
Uczestniczył w działaniach wojennych 1939 r., następnie w konspiracji ZWZ AK.
W 1940 r. w Warszawie odbył się jego fikcyjny pogrzeb. Zaginął po 1945 r. Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, medalami i odznakami. Był żonaty. Pozostawił dzieci: Krystynę Helenę (1922) i Stanisława Teodora (1926).