ŁUKOWICZ Stefan Szczepan
major Wojska Polskiego.
Ur. 26.08.1894 w Dziemianach, (pow. kościerzyński) na Pomorzu, w rodzinie właściciela majątku ziemskiego Jana i Józefy z Butowskich. W Chojnicach ukończył gimnazjum humanistyczne. W trakcie nauki (1911-1914) należał do Drużyny Strzeleckiej. Od 12 sierpnia 1914 r. do 29 listopada 1918 r. służył w armii niemieckiej. 1 grudnia 1918 r. wrócił na Pomorze, organizując na Kaszubach Straż Obywatelską. Brał udział w rozbrojeniu kompanii Grenzschutzu w Kościerzynie i placówki w Lipuszu.
Wskutek represji niemieckich, zagrożony aresztowaniem, przekroczył linię demarkacyjną i dotarł do Poznania, gdzie 6 marca 1919 r. ochotniczo zgłosił się do 1 Pułku Ułanów. Z chwilą rozpoczęcia organizacji Dywizji Strzelców Pomorskich w stopniu podporucznika brał udział w tworzeniu pułków tej dywizji. Jako oficer łącznikowy z Dywizją Pomorską przy sztabie frontu pomorskiego brał udział w zajęciu Pomorza w 1920 r. Jako dowódca 3 kompanii ckm., w stopniu porucznika 66 Kaszubskiego Pułku Piechoty wziął udział w wojnie 1920 r., odnosząc ranę (3 sierpnia 1920 r.). Po wyzdrowieniu przeniesiony do 58 Pułku Piechoty, gdzie dowodził kompanią i batalionem (od 25 marca 1932 r.).
Awansowany na kapitana i majora, w 1935 r. został przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Poznaniu, gdzie działał w organizacjach b. powstańców wielkopolskich. Autor Historii Organizacji Wojskowej Pomorza (maszynopis), zaginionej w niewyjaśnionych okolicznościach. Od pierwszych dni okupacji niemieckiej organizował konspirację pod pseudonimami: „Szczepan”, „Pomer”, „Czaszka”. Od stycznia do września 1940 r. był Szefem Sztabu Poznańskiego Okręgu Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej.
Aresztowany przez gestapo, został stracony w 1941 r. Odznaczony był Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych oraz medalami i odznakami. Był żonaty, lecz bezdzietny.