OBRĘBOWICZ Mieczysław
sierżant – pilot. Ur. się 1 czerwca 1889 roku w Stęszewie, w rodzinie właściciela majątku Skórzewo Józefa i Stanisławy Odrowąż – Waligórskiej. Ukończył średnią szkołę rolniczą w Szamotułach. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Przed pierwszą wojną światową pracował w firmie samochodowej Brzeski – Auto w Poznaniu, później przez rok praktykował w Paryżu. W okresie I wojny światowej, jako podoficer – pilot, służył w niemieckim pułku lotniczym w Ławicy koło Poznania. Zdobył tam wielkie doświadczenie bojowe, biorąc udział w licznych walkach powietrznych i niebezpiecznych lotach bojowych.
28 grudnia 1918 roku, wraz z bratem Tadeuszem, jako jedni z pierwszych wstąpili do tworzonego w Dopiewie oddziału powstańczego podporucznika Andrzeja Kopy: do dyspozycji dowództwa grupy przekazał własny samochód. Wraz z powstańcami z Dopiewa brał udział w zdobyciu lotniska niemieckiego w Ławicy, w nocy z 5 na 6 stycznia 1919 roku.
Na pierwszą wieść o tworzeniu lotnictwa polskiego zgłosił się do jego szeregów, został jednym z pierwszych instruktorów – pilotów i szkolił młodych entuzjastów latania na doskonałych lotników wojskowych. Ochotniczo w szeregach Toruńskiej Eskadry Lotniczej wyruszył na front wschodni. 31 lipca 1920 zgłosił się aby wykonać daleki i niebezpieczny lot zwiadowczy, jednak awaria silnika w wysłużonym samolocie spowodowała, że maszyna – w okolicach Hrubieszowa - z wysokości 150 metrów zwaliła się na ziemię.
Pilot, Mieczysław Obrębowicz poniósł śmierć na miejscu, a obserwator podporucznik Czerwiński został ciężko ranny. Za odwagę, ofiarność i pełną poświęcenia służbę odznaczony został Orderem Virtuti Militari 5 klasy (nr 8130) i Polową Odznaka Pilota. Rodziny nie założył.