MIĄCZYŃSKI Andrzej
szef służby łączności Wojska Wielkopolskiego, pułkownik Wojska Polskiego. Ur. 22.01.1876 w Maciejowie (ówczesny pow. kowelski), w rodzinie ziemianina, hr. Ksawerego i Zofii z Budzyńskich. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1896 r. w szkole realnej w Równem. Odbywał służbę w armii rosyjskiej, następnie skierowany do Szkoły Wojskowej Jazdy w Elizawietgradzie. 2 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej.
Od 27 października 1917 r. do 21 lipca 1918 r. w I Korpusie Polskim generała J. Dowbor-Muśnickiego w stopniu kapitana dowodził kompanią telegraficzną. Do Wojska Polskiego zgłosił się 13 listopada 1918 r., obejmując dowództwo batalionu technicznego. Od 20 listopada dowodził 1 Pułkiem Telegraficznym, a od 5 stycznia 1919 r. przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Generalnego Łódź. Dekretem Naczelnika Państwa nr 353 (z 20 stycznia 1919 r.) został odkomenderowany do Poznania i tam 22 stycznia mianowany komendantem łączności Wojsk Polskich b. zaboru pruskiego i dowódcą Fortecznego Oddziału Telegrafistów w Poznaniu, przemianowanego wkrótce na 1 Batalion Łączności. 23 maja 1919 r. awansowany został do stopnia majora, a 23 czerwca 1919 r. – na podpułkownika.
Od 15 listopada 1919 r. służył w dowództwie frontu wlkp., gdzie objął szefostwo Oddziału III, a od 8 kwietnia 1920 r. szefostwo Służby Łączności VII Armii. 22 czerwca 1920 r. przeniesiony na stanowisko szefa łączności frontu ukraińskiego. 3 maja 1922 r. został awansowany na pułkownika. 30 kwietnia 1927 r. przeniesiony został w stan spoczynku, zamieszkał w Grodnie, gdzie zmarł 24 grudnia 1937 r.
Odznaczony był Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości oraz in. medalami i odznakami. W Grodnie zawarł związek małżeński z Aleksandrą O’Brien de Lacy, z którą miał troje dzieci: Zofię (1919), Zdzisława (1920) i Krystynę (1924).