dowódca odcinka frontu powstania wielkopolskiego, orga­nizator i dowódca kompanii wielichowskiej. Ur. się 20 lutego 1885 r. w Gałęzewie (pow. wrzesiński), w rodzinie rolnika Wawrzyńca i Sta­nisławy z Klikamrów. W latach 1889-1906 uczę­szczał do szkoły rolniczej w Bojanowie. Po jej ukończeniu (1904-1906) był uczniem semina­rium nauczycielskiego w Rawiczu, gdzie złożył egzamin dojrzałości. Był nauczycielem w Wiosce / pow. grodziski/. Podczas I wojny światowej zmobilizowany do armii niemieckiej (od 11 X 1914), walczył na froncie wsch. i zach., m.in. n. Kamienną, Wisłą i Bugiem, a od 24 I 1917 r. n. Sommą. Był dwukrotnie ranny oraz ciężko zatru­ty gazem. Za udział w walkach otrzymał Krzyż Żelazny I i II kl. oraz plakietkę pułku za zdobycie angielskiej baterii (IV 1918). Po rekonwalescen­cji wrócił do baonu zapasowego do Berlina, gdzie od 25 IX 1918 r. organizował polskie zespoły bo­jowe. Z 8 na 9 grudnia otrzymał polecenie powro­tu do Wielichowa, w którym przystąpił do kon­spiracyjnej pracy niepodległościowej. Po powro­cie ze szpitala śmigielskiego (5 I 1919) czynnie włączył się w wir powstania: objął dowództwo nad kompanią wielichowską oraz wilkowską, z którymi przeprowadził ćwiczenia bojowe. 10 stycznia zdobył z kompanią wielichowską Kopanicę. Od 14 stycznia przystąpił do organizacji drużyny kopanickiej. Brał udział w obronie Kargowy (11 i 12 II 1919), a od 15 lutego obsadził kompanią odcinek w Widzimie, następnie 18 lu­tego w Wielkim Grójcu. Dekretem NRL nr 104 (z 3 VI 1919) od l czerwca (ze starszeństwem od l VI 1914) został mianowany por. 4 11-30 VI 1919 r. pełnił funkcję dowódcy 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 61 Pułk Piechoty). Od lipca do l listopada był wykładowcą w Szkole Podchorążych w Poznaniu. Następnie znalazł się w szeregach 62 Pułku Piechoty Wielkopols­kiej, gdzie pełnił funkcję dowódcy baonu oraz obowiązki dowódcy pułku. Podczas ofensywy ukraińskiej w kwietniu 1920 r. odznaczył się mę­stwem, a po powrocie z frontu pełnił szereg funk­cji w 62 Pułku Piechoty: dowódcy pułku, referen­ta wyszkoleniowego, dowódcy baonu, pełniącego obowiązki dowódcy pułku, kwatermistrza. Od 30 XI 1927 do marca 1929 r. przebywał w Słonimie, gdzie był dowódcą 3 baonu 79 Pułku Piechoty. W marcu 1929 r. został przeniesiony na stanowi­sko Oficera Placu do Brześcia n. Bugiem. Od 31 III 1930do28II 1933 r. pełnił funkcję komendan­ta Powiatowej Komisji Uzupełnień w Szamotu­łach, w stopniu ppłk., następnie przeniesiony w stan spoczynku. Przygotował i opublikował wartościowe wspomnienia, oparte na archiwaliach, notatkach własnych oraz relacjach. Podczas II wojny światowej początkowo brał udział w wal­kach w ramach 14 Dywizji Piechoty; ciężko ran­ny pod Garwolinem został ewakuowany do Lu­blina, a następnie do Rumunii. Po podleczeniu przebywał w obozach Calimanesti i Targoviste. W 1940 r. przedostał się przez Turcję, Syrię do Palestyny, gdzie wstąpił ochotniczo do oddzia­łów polskich. Wskutek odnowienia ran ciężko chorował. Zmarł 22 października 1945 r. w szpi­talu w Tel-Awiwie. Pochowany został na cmenta­rzu wojskowym w Ramleh. Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecz­nych (trzykrotnie), Krzyżem Niepodległości, Krzy­żem Zasługi, Medalem Niepodległości, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości. Żonaty ze Stanisławą z Jankowskich, miał córkę Zofię (1913).