BIAŁY Wojciech
członek POW ZP, lotnik, por. Wojska Polskiego. Ur. 17 kwietnia 1897 r. w Olszewie (ówczesny pow. śmigielski), w rodzinie chłopskiej Józefa i Karoliny ze Spychałów. Po ukończeniu 6 klas gimnazjum podjął naukę w przemysłowej szkole uzupełniającej. 21 czerwca 1916 r. został powołany do armii niemieckiej, z przydziałem do 5 baonu saperów. Skierowany do szkoły obsługi reflektorów przeciwlotniczych, ukończył kurs 25 listopada. Do 2 czerwca 1917 r. przebywał w Szkole Obrony Pilot, jako instruktor, następnie, w szkole lotniczej w Elblągu i Bydgoszczy (3 czerwiec - 29 wrzesień 1917).
Po dłuższej chorobie od 1 maja 1918 r. został przydzielony jako pilot do 1 eskadry lotniczej na front zach. we Francji. Zdemobilizowany (21 listopada 1918), przyjechał do Poznania, gdzie 26 listopada wstąpił do POW ZP, z zadaniem współpracy z komórką tej organizacji w Stacji Lotniczej na Ławicy. Uczestniczył w przygotowaniach i zajęciu tej stacji. 6 1 1919 r. zgłosił się do służby w lotnictwie i z grupą pilotów dokonał lotów nad Poznaniem z polskimi znakami na skrzydłach.
25 stycznia został mianowany kapralem, 7 lutego sierżantem, a 21 czerwca - podporucznikiem (ze starszeństwem od 1 stycznia 1918). Wykonał szereg lotów bojowych i rozpoznawczych na froncie zach. i płn. Pełnił funkcję kierownika ruchu lotniczego na lotnisku Ławica. W końcu maja 1919 r. wszedł w skład kadry latającej 4 Eskadry Lotniczej Wielkopolskiej.
15 sierpnia 1920 r. został przydzielony do 18 Eskadry Lotniczej, a 5 grudnia do Wojskowej Stacji Lotniczej na Ławicy, z przydziałem do 15 Eskadry 3 Pułku Lotniczego; mianowany porucznikiem, dowódcą oddziału sztabowego i oddziału reflektorów (1921-1926). Od 9 września 1925 r. latał w 34 Eskadrze 3 Pułku Lotniczego. Zm. 7 grudnia 1926 r. w Poznaniu, został pochowany na tamtejszym cmentarzu garnizonowym. Był odznaczony m.in.: Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie). Zawarł związek małżeński z Zofią z Greków, dzieci nie pozostawił.