INSIŃSKI Ludwik
powstaniec kompanii powidzkiej. Ur. się 18 lipca 1903 r. w Powidzu w rodzinie rolnika Wojciecha Insińskiego i Eufrozyny z domu Jarząbek.
Uczęszczał do szkoły powszechnej w Powidzu, po czym wyjechał w 1917 r. do Berlina. Pracował ponad rok w zakładach: Bergmann - Elektrizitätswerke A.G. Berlin. Znajdował się pod silnym wpływem działacza Związku Spartakusa (niemiecki marksistowski ruch rewolucyjny - Spartakusbund) Maxa Jankowskiego.
Wziął aktywny udział w rewolucji listopadowej 1918 r. w Berlinie. Po aresztowaniu M. Jankowskiego przez niemiecką policję, powrócił pod koniec listopada 1918 r. do rodzinnego Powidza. Mimo, że miał zaledwie 15 lat wstąpił wraz ze starszymi braćmi Józefem (ur. 1897, dezerter z wojska niemieckiego) i Janem (ur. 1901) do organizowanej przez Józefa Bilskiego kompanii powidzkiej. Mimo młodego wieku Wziął udział w zakończonym sukcesem ataku na posterunek niemiecki w Anastazewie (29.12.1918 r.).
Wraz z kompanią powidzką brał udział w walkach z Niemcami pod Zdziechową, a następnie na froncie północnym w okolicach Nakła i Kcyni, gdzie został lekko ranny w rękę. W późniejszym okresie walczył pod Margoninem i Szamocinem. Jego d-cą plutonu był Teodor Gaziński, a d-cą kompanii sierżant Józef Bilski. Po przekształceniu kompanii powidzkiej w 4 kompanię 4 p. strz. wlkp. (od stycznia 1920 r. przemianowany na 58 pp) d-cą był Stefan Tomaszewski. Po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego został skierowany ze swoim oddziałem na Fr. Lit. – Biał.. Brał udział w ofensywie, podczas której zajęto Mińsk i Bobrujsk.
Po ustabilizowaniu frontu na linii Berezyny stacjonował w miejscowości Świsłocz (obecnie miasto w zach. części Białorusi). Wtedy to ciężko zachorował na tyfus i został odesłany na tyły, w lutym 1920 r. został zwolniony z wojska jako rocznik niepoborowy. W latach 1920-1927 pracował w firmie handlowo-usługowej mistrza rzeźnickiego Aleksandra Maciejewskiego w Strzałkowie. W 1923 r. zdał egzamin czeladniczy w zawodzie rzeźnik przed Izbą Rzemieślniczą w Poznaniu. W 1928 r. otrzymał pracę w charakterze urzędnika podległego Ministerstwu Spraw Wojskowych. Początkowo pracował w firmie Spółka Akcyjna Fabryk Metalowych pod Firma Norblin, Br. Buch i T. Werner , a następnie w latach 1929-1939 w Państwowej Wytwórni Amunicji w Skarżysku - Kamiennej. Po wybuchu wojny II światowej, zgodnie ze swym przydziałem mobilizacyjnym udał się do jednostki wojskowej w Lublinie, po czym powrócił do Skarżyska.
Lata okupacji hitlerowskiej przepracował jako robotnik w fabryce amunicji, przekształconej przez Niemców w firmę Hugo Schneider A.G Werk (HASAG) Munitionsfabrik in Skarżysko - Kamienna. Po zakończeniu wojny w 1946 r. przeniósł się wraz z rodziną do Zielonej Góry, gdzie pracował jako urzędnik w: Zjednoczeniu Energetycznym, Oddział Zielona Góra (1946-1950); Powszechnej Spółdzielni Spożywców (1950); Wydziale Zdrowia Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (1950 – 1968, tj. do przejścia na emeryturę).
Zm. 9 maja1976 r. w Zielonej Górze. Pochowany został na cm. komunalnym przy ul. Wrocławskiej w Zielonej Górze.
W dniu 9 maja 2014r. na cm. młodzież Gimnazjum nr 3 im. Józefa Chełmońskiego przy współudziale Prezesa Koła nr 5 Towarzystwa Pamięci Powstania Wielkopolskiego w Zielonej Górze - Mieszka Kamińskiego wzięła udział w uroczystości patriotycznej ku czci Ludwika Insińskiego, gdzie dokonano oznaczenia grobu medalionem powstańczym.
Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem za Długoletnią Służbę, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 oraz szeregiem odznak.
Ze związku małżeńskiego z Bolesławą z domu Konieczka (ur. 15.07.1910 r. w Józefowie, zm. 30.04.2005 r. w Głogowie) miał dzieci: Janusza (ur. 1931), Ryszarda (ur. 1934, zm. 1994), Aleksandrę zam. Chmielarska (ur. 1937).