WALKOWIAK Franciszek
ur. się 11 września 1897 r. w Kębłowie (daw. pow. babimojski) jako syn Teodora i Apolonii Szymańskiej. Miał dwie siostry i dwóch braci. Jego rodzice przywędrowali z dziećmi do Kaszczoru i otrzymali mieszkanie folwarczne u właściciela miejscowej gorzelni. Ojciec Teodor, będąc robotnikiem tej gorzelni, uległ śmiertelnemu wypadkowi podczas pracy, mając 36 lat. Jego żona – wdowa z 5 małych dzieci, została wyeksmitowana z mieszkania służbowego na ulicę z powodu nieopłacania czynszu. Nad losem tej biednej rodziny zlitowała się miejscowa Żydówka Krystela, która przygarnęła ich na stałe do swego domu. Franciszek, po ukończeniu szkoły powszechnej, pracował dorywczo u miejscowych gospodarzy.
W I wojnie światowej nie brał udziału. Na apel przemęckiego wikariusza ks. Stanisława Kuliszaka został współorganizatorem drużyny powstańczej w Kaszczorze, której zadaniem było pilnowanie swej miejscowości przed wkroczeniem oddziału Grenzschutzu z sąsiednich Łupic. Po przyjściu z odsieczą 7 lutego 1919 r. kompanii przemęckiej pod dowództwem ppor. Stanisława Michalskiego uczestniczył w wystawianiu posterunków powstańczych w stronę Śmieszkowa, Spokojnej i Łupic oraz w przejęciu miejscowej poczty przez telefonistki z Błotnicy. W marcu tegoż roku brał udział w potyczkach zbrojnych pod Wijewem, Brennem, Klonówcem, Bukówcem Górnym i Robaczyskiem.
Po zakończeniu walk powstańczych wrócił do rodziców. Otrzymał zatrudnienie na poczcie kaszczorskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej został wywieziony w głąb Niemiec na roboty przymusowe. Po powrocie do Kaszczoru otrzymał rentę oraz prowadził gospodarstwo małorolne, przekazane przez rodziców. Ponadto przez kilka lat pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Kaszczorze.
Zmarł 28 października 1961 r. Spoczywa na miejscowym cmentarzu. Został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Żonaty z Anną Walkowiak, miał córkę Gertrudę (1924).