JAWOROWICZ Władysław
organizator Wydziału Broni i Amunicji Dowództwa Głównego, mjr Wojska Polskiego. Ur. 28 listopada 1862 r. w Biezdziadowie (ówczesny pow. wrzesiński), w rodzinie chłopskiej Wojciecha i Antoniny z Lewandowskich. Po ukończeniu Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, studiował na uniwersytecie w Gryfii, uzyskując doktorat na Wydziale Filozofii w dziedzinie chemii.
W latach 1887-1888 odbył roczną służbę w wojsku niemieckim w 5 Pułku Artylerii Ciężkiej w Poznaniu. W 1890 r. mianowany podporucznikiem, w 1914 r. - porucznikiem. Po praktyce cukrowniczej objął stanowisko dyrektora cukrowni w Kruszwicy. W sierpniu 1914 r. został zmobilizowany do armii niemieckiej, z przydziałem do baonu fortyfikacyjnego w Poznaniu. Od grudnia 1914 r. do 1916 r. był dowódcą magazynów amunicji w V armii. 16 lipca 1916 r. mianowany kapitanem.
Po wybuchu powstania, 31 grudnia 1918 r. zgłosił się do Dowództwa Głównego. Mjr S. Taczak powierzył mu zorganizowanie biura broni amunicji i w kilka dni dostarczył broń i amunicję do powiatów, w których formowano oddziały powstańcze. Podporządkował Dowództwu Głównemu magazyny poznańskie. Do połowy stycznia 1919 r. przekazał oddziałom powstańczym ok. 25 000 karabinów, 172 karabinów maszynowych, 2,7 min naboi i ok. 100 000 granatów ręcznych (do Warszawy wysłał 1000 karabinów, 400 000 naboi i 50 000 granatów ręcznych). Dekretem Komisariatu NRL nr 6 (z 11 marca 1919) zatwierdzony w stopniu kapitana (ze starszeństwem od 15 lipca 1916), a dekretem nr 30 (poz. 1 z 4 kwietnia 1919) mianowany majorem, z równoczesnym zwolnieniem na własną prośbę do rezerwy. Ponownie objął stanowisko dyrektora cukrowni w Kruszwicy.
Zm. w Bydgoszczy 13 października 1924 r. Żonaty z Jadwigą Wyrybkowską, miał córkę Irenę (1897).