SZYLLING Arnold
dowódca 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich (57 Pułku Piechoty), pułkownik Wojska Polskiego. Ur. 7.09.1894 na Mazowszu, w rodzinie ziemiańskiej Stanisława i Kazimiery z Olszewskich. Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie, od 19 września 1905 r. służył w armii rosyjskiej. W 1909 r. mianowany został podporucznikiem, w 1912 r. awansowany na porucznika, w 1917 r. na kapitana. Od 17 maja 1917 r. służył w I Korpusie Polskim. 6 listopada 1918 r. przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu majora, z przydziałem do Wydziału Personalnego Sztabu Generalnego. 20 listopada awansowany na podpułkownika. Na początku lutego 1919 r. przybył do Poznania. 7 lutego 1919 r. Rozkazem dziennym Dowództwa Głównego (nr 44) rozkazano mu przystąpić do formowania w Biedrusku 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich, naznaczając go dowódcą pułku. Zaprzysiężenie 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich odbyło się 29 maja 1919 r., natomiast 6 czerwca na rozkaz Dowództwa Głównego pułk oddany został do dyspozycji dowódcy frontu południowego i pozostawał w odwodzie w Ostrowie Wlkp., zaś 29 lipca wyjechał na front litewsko-białoruski. 21 września awansowany na pułkownika. Po zdobyciu i zajęciu twierdzy w Bobrujsku (57 Pułk Piechoty), obsadził jej przedmoście do 19 maja 1920 r. W trakcie bitwy nad Niemnem (16 września 1920 r.) został ciężko ranny. Nie zgodził się na przewiezienie do szpitala i zmarł 17 września w Kobryniu, do końca informowany o sytuacji na polu walki. Przybyły niebawem do Kobrynia dowódca armii gen. L. Skierski, własnym Krzyżem Virtuti Militari udekorował poległego. Pochowany został w Warszawie na Cmentarzu Powązkowskim. Był też odznaczony Krzyżem Walecznych. Zawarł związek małżeński z Marią Dremińską i miał córkę Halinę.