ŁĄCKI-KORZBOK Stanisław
komendant i organizator Straży Ludowej na pow. nowotomyski.
Ur. się 31 stycznia 1866 r. w Posadowię (pow. nowotomyski), w rodzinie ziemianina hr. Władysława Korzbok i Antoniny ze Skórzewskich. Ukończył Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu (8 klas). Od 12 IV 1888 r. do l X 1896 r. przebywał Koninie (pow. nowotomyski), a następnie od l X 1896 do 25 I 1910 r. w Pakosławiu. Jako fideikomis, od 25 11910 r. aż do śmierci przebywał w Posadowię. Do 1918 r. brał czynny udział w pracach: komisji kursów dla pracowników społecznych oraz komitetu redakcyjnego „Gazety Narodowej". Prowadził ożywioną korespondencję z polskimi działaczami politycznymi w sprawie nauki religii i języka polskiego w szkole, m.in. z W. Korfantym i W. Trąmpczyńskim.
11 XI 1918 r. utworzył we Lwówku Polską Radę Robotniczą. Pod jego nieobecność została ona przez Niemców rozwiązana. Nazajutrz zwołał we Lwówku zebranie, na którym ukonstytuowała się nowa Rada Robotnicza. 18 XI 1918 r. pod jego przewodnictwem wybrano w Posadowię 42 mężów zaufania, których przydzielono do poszczególnych urzędów. 25 listopada w Nowym Tomyślu wybrany został delegatem prowincjonalnym na Sejm Dzielnicowy w Poznaniu. 28 grudnia wysłał z Posadowa do Poznania wóz ciężarowy po broń i amunicję. 2 11919 r. został mianowany przez Radę Ludową we Lwówku komendantem Straży Ludowej na pow. nowotomyski. Od chwili rozpoczęcia powstania brał czynny udział w organizacji działań wojennych. Zorganizował m.in. późniejszy II baon Grupy Zachodniej, liczący kilkuset żołnierzy. Dzięki jego inicjatywie i ofiarności sformowano oddział kawalerii (40 szabel) - tzw. patrole posadowskie (zalążek późniejszego 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich). 61 1919 r. wskutek energicznych działań wziął do niewoli załogę samolotu niemieckiego, który wylądował pod Lewicami.
W swoich dobrach posiadał największą w Polsce prywatną stadninę, w której prowadził hodowlę konia wierzchowego przeznaczonego dla kawalerii. Za 500 koni remontowych sprzedanych do 1936 r. otrzymał Złoty Medal od Ministerstwa Spraw Wojskowych. Łożył na cele społeczne, m.in. na Wiosenną Olimpiadę Powiatową, również organizował kolonie dla ubogich dzieci. Był honorowym członkiem Towarzystwa Powstańców i Wojaków we Lwówku.
Zmarł 6 stycznia 1937 r. i został pochowany w swoich dobrach. Był odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, La Croix d'Officier du Merite Agri-cola (1924), Croix du Comandeur du Merite Agri-cole (l 933), Der Kónig fur Yerdienst um die Pfer-dezucht (1890). Żonaty z Emilią z Mielżyńskich, nie miał dzieci.