powstaniec wielkopolski, chorąży WP. Ur. 1 grudnia 1889 r. w Opalenicy (ówczesny pow. grodziski) w rodzinie Józefa i Marii. W armii niemieckiej od 10 października 1911 r. do 21 września 1913 r. oraz w czasie I wojny światowej (od 1 VIII 1914 r. do 21 XI 1918 r.). W dniu 28 grudnia 1918 r. wstąpił jako ochotnik do kompanii opalenickiej(d-ca E. Klemczak). Brał udział w walkach jako d-ca plutonu pod Zbąszyniem i Międzychodem, od początku powstania do 9 lutego 1919 r.. W dniu 10 lutego 1919 r. został przeniesiony jako instruktor i wykładowca do szkoły podoficerskiej piechoty przy 7 p.s.wlkp.. Dnia 10 czerwca 1919 r. został przeniesiony na własna prośbę do nowo tworzącej się 6 baterii 17 pap z którą brał udział w walkach jako d-ca plutonu 9 d-ca baterii 17 pap z którą brał udział w walkach jako d-ca plutonu. Po wojnie 1920 r. w stopniu ogniomistrza został przeniesiony został jako szef instruktor i wykładowca do szkoły podoficerskiej 17 Bryg. Art.. W dniu 19 listopada 1921 r. otrzymał awans na chorążego a Dz. Pers. Nr 23 /21 został nadany mu order VM – 5 kl. r 2161 z dnia 31.05.1921 r.. Znalazł się wśród 19 żołnierzy pułku wyróżnionych tym odznaczeniem za czyny szczególnego męstwa od 1919 do 1921 r.. Po ukończonym kursie szkoły podoficerskiej wrócił do pułku i pełnił funkcję młodszego oficera 7 baterii 17 pap w Gnieźnie, gdzie służył do 1937 r.. Pod koniec tegoż roku przeszedł na emeryturę i wyjechał z żoną do Równego (Wołyń), gdzie został zatrudniony przy budowie banku gospodarstwa krajowego. Po wkroczeniu Sowietów w 1939 r. przedostał się do Warszawy. Zamieszkał na ul. Hożej 9/11, gdzie pracował dorywczo. Zginął w powstaniu warszawskim 14 września 1944 r. wraz z córką Reginą – sanitariuszką powstańczą. Żona pochowała ich po wojnie na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera A23- rząd 8, grób 26). Żonaty w 1921 r. z Marią Szumińską (ur. 28.XI. 1893 r.), miał córkę Reginę (ur. 7.08.1922 r.). Odznaczony m.in. VM – 5 kl,