OKONIEWSKI Wojciech
oficer rezerwy. Ur. 5 marca 1894 r. w Dąbrowie pow. Wągrowiec, w rodzinie rolnika Stanisława i Tekli Charmata. Uczestniczył w strajku dzieci w szkole powszechnej w Juncewie (pow. Wągrowiec). Ukończył 6 klas szkoły średniej. Od 1 października 1910 r. do 31 grudnia 1913 r. odbywał praktykę kupiecką w Domu Towarowym W.Walkowiaka w Janowcu pow. Żnin, następnie pracował jako ekspedient w fiermie Oskar Schwarc w Kępnie (1 stycznia-31 września 1914 r.). 19 października 1914 r. powołany do armii pruskiej, brał udział w I wojnie światowej; z wojska niemieckiego zwolniony 22 grudnia 1918 r.
W oddziale powstańczym w Damasławku służył od 30 grudnia 1918 r. do 9 stycznia 1919 r. i brał udział w rozbrajaniu okolicznych kolonistów niemieckich niemieckich ochronie miejscowej poczty. Od 10 stycznia do 22 marca 1919 r. w szeregach Ochotniczej Kompanii Poznańskiej walczył pod Żninem, Łabiszynem i nad Notecią. Później oddelegowany z frontu na kurs oficerów gospodarczych przy DOG w Poznaniu (23 marca-12 czerwca 1919 r.). Kurs ukończył z wynikiem dobrym, w stopniu sierżanta-aspiranta oficerskiego. Następnie kolejno służył: w Wojskowych Okręgowych Zakładach Gospodarczych w Poznaniu (13 czerwca-14 lipca 1919 r.), Filii Wojskowych Zakładów Gospodarczych w Biedrusku (15 maja-9 października 1919 r.), kierownictwie prowiantury Obozu byłych jeńców w Kaliszu (10 października 1919 r.-31 stycznia 1920 r.), kierownictwie prowiantury Obozu byłych jeńców w Strzałkowie (1 lutego-14 marca 1920 r.), Intendenturze DOG w Poznaniu Wydział Żywienia (15 marca 1920 r.-10 czerwca 1922 r.). 17 maja 1920 r. awansowany na stopień podporucznika. Do rezerwy przeniesiony 10 czerwca 1922 r.
Po wyjściu z wojska podjął pracę zawodowa i kolejno pracował: jako prokurent w Firmie Kufel, Rutaszewski i S-ka w Gnieźnie (5 października 1922 r.-30 czerwca 1925 r.), korespondent i księgowy w Firmie Węglowej „PETOW”-reprezentant Kopalni Skarbowych w Bydgoszczy (20 września 1925 r.-31 stycznia 1930 r.), przez rok był bezrobotny (1 lutego 1930 r. – 28 lutego 1931 r.). Głównym księgowym i kierownikiem Działu Pracy w Wiezieniu Karnym w Rawiczu był od 1 marca 1931 r. do 9 maja 1938 r., później do 31 sierpnia 1939 r. pracował na stanowisku kierownika Biura Księgowości w Firmie K.Przybyła w Poznaniu.
1 września 1939 r. zmobilizowany do służby czynnej w kadrze Zaopatrzenia Wojskowego Szpitala Okręgowego nr 4 w Łodzi i został dowódca kolumny dezynfekcyjnej. Od 24 września w niewoli rosyjskiej w Radostowie koło Łucka. Po ucieczce z niewoli i wielotygodniowej wędrówce powrócił do Poznania jednak do domu nie dotarł. Na dworcu kolejowym został aresztowany przez Niemców i kolejno więziony w Cytadeli Poznańskiej, w Biedrusku i Krotoszynie. Od 7 listopada 1939 r. do 14 października 1945 r. przebywał w niewoli w obozie jenieckim w Murnau. Po wyzwoleniu delegowany do Komitetu Polskiego w Ravensburgu, nadzorował obóz przejściowy dla Polaków wywiezionych do pracy na teren Rzeszy (15 października 1945-27 lipca 1946 r.).
15 sierpnia 1946 r. wrócił do Poznania i podjął prace jako Główny Księgowy i kierownik Działu Finansowego w Dyrekcji Przemysłu Miejscowego w Poznaniu. Od 1 kwietnia 1953 r. był zastępcą Głównego Księgowego w Zakładach Mechanicznych Przemysłu Tworzyw Sztucznych w Poznaniu. Od 1 marca 1959 r, na emeryturze. Był członkiem ZBoWiD-u.
Zmarł 15 września 1969 r. w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu junikowskim. Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Od 1926 r. żonaty z Marią Kapuścińską, miał dwoje dzieci: Halinę (ur. 1928), inżyniera architekta i Stanisława Wojciecha (1929-1945).