ŚWIERCZYK Wojciech
organizator patroli posadowskich i 16 Pułku Ułanów. Ur. się 21 kwietnia 1898 r. w Obłoku (pow. ostrowski), w rodzinie rolnika Józefa i Marianny z Banasiaków. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował na roli. W 1906 r. wyjechał do Nadrenii, gdzie brał aktywny udział w pracach Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół". W 1911 r. powołany został do czynnej służby wojskowej w armii niemieckiej. Podczas I wojny światowej walczył na froncie zach., wsch. i bałkańskim. 4 IV 1918 r. mianowano go plut. 30 XI 1918 r. powrócił w strony rodzinne i zameldował się we Lwówku, u hr. S. Łąckiego - organizatora powstania w pow. nowotomyskim. Brał udział w sprowadzeniu broni z Poznania. W styczniu 1919 r. sformował oddział kawalerii, składający się z 22 (33) koni otrzymanych od hr. Łąckiego. 29 stycznia oddział otrzymał nazwę Szwadronu Jazdy II Okręgu, a jego dowódcą został podchorąży T. Bobrownicki, zaś szefem szwadronu plut. Świerczyk. Brał udział w walkach m.in. pod Lewicami, Zębowem, Kupferhammer, Mnichami, Miała, Gro-lewem. 29 maja jego szwadron wszedł w skład 2 Pułku Ułanów Wielkopolskich (późniejszy 16 Pułk Ułanów), a sam otrzymał awans na wchm. Był pierwszym sztandarowym pułku. Od 10 do 29 VII 1920 r. przebywał na froncie radzieckim, l I 1922 r. mianowano go wachm. sztabowym. W 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich służył aż do przejścia na emeryturę (1939). Podczas II wojny światowej otrzymał przydział, jako szef szwadronu, do szwadronu zapasowego w Garwolinie. Walczył w rejonie Zyszyna, a następnie Chełmna Lubelskiego. 27 września podjął decyzję o rozwiązaniu swojej grupy. Przedarł się do Bydgoszczy i wrócił na wieś, gdzie się ukrywał. Po wojnie za zasługi bojowe i udział w powstaniu wielkopolskim awansowano go do stopnia por. rezerwy. Zmarł l sierpnia 1987 r. w Bydgoszczy. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, Orderem Odrodzenia Polski V kl., Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę 1918-1921, Odznaką Wojsk Wielkopolskich. Był żonaty, miał cztery córki.