kierownik kancelarii powstańczej w Grodzisku Wlkp. Ur. się 28 sierpnia 1897 r. w Grodzi­sku Wlkp., w rodzinie budowniczego miejskiego Franciszka i Wiktorii ze Strońskich. Brat Józefa (zob.); natomiast dziadek - Maciej Stroński był powstańcem z 1863 r. Po ukończeniu szkoły po­wszechnej w Grodzisku (1911) uczęszczał do szkoły handlowej w Lesznie Wlkp., którą uko­ńczył w 1915 r. Praktykował jako pomocnik han­dlowy (do 1915), następnie pracował w Pozna­niu. Organizował Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół" w Lesznie, pełnił funkcję naczelnika. Od 1611917 r. powołany do armii niemieckiej, wal­czył na froncie zach. we Francji. W listopadzie 1918 r. zdezerterował i powrócił do Grodziska Wlkp., gdzie włączył się do pracy niepodleg­łościowej. 18 listopada przyjęty do POW ZP, skierowany został do sekcji propagandy i wywia­du. Od 20 XII 1918 do 3 III 1919 r. był współor­ganizatorem l kompanii grodziskiej; pełnił funk­cję sierż. sztabu. Uczestniczył w walkach na od­cinku Wolsztyn-Zbąszyń. Od 4 marca był kierow­nikiem wydziału ewidencyjnego II Okręgu Woj­skowego. Płk W. Majewski napisał o nim: W sytu­acji bojowej nie traci głowy. Odważny. W chwi­lach niepowodzeń na froncie był niezachwiany na duchu. 22 VII 1921 r. został zwolniony do rezer­wy w stopniu chór. W latach 1922-1939 praco­wał kolejno na stanowiskach kierowniczych: w Pomorskim Stowarzyszeniu Rolniczo-Handlowym w Toruniu, Fabryce Materiałów Budowla­nych w Gdyni, Zakładach Przemysłowych firmy F. Wiechert w Starogardzie. W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał na Wileńszczyźnie. Spędził tam cały okres okupacji, pracując fizycz­nie w okolicy Wilna. W 1945 r. powrócił do kraju jako repatriant. Od stycznia 1946 r. pracował ko­lejno w „Społem", Zakładach Hodowli Roślin i Centrali Rolniczej „Samopomoc Chłopska" w Katowicach. Po przejściu na emeryturę (31 VIII 1962) czynnie działał w organizacjach społecz­nych, m.in. był przewodniczącym Okręgowej Komisji Środowiskowej Weteranów Powstań Wielkopolskich 1918/1919 przy Zarządzie Okrę­gu ZBoWiD-u w Katowicach. Od 9 V 1964 r. był członkiem Krajowej Komisji Weteranów Po­wstania Wielkopolskiego w Poznaniu. 27 lutego 1970 r. na spotkaniu powstańców wielkopolskich i śląskich w Chorzowie wygłosił referat okolicz­nościowy, podczas którego zasłabł i wkrótce zmarł. Odznaczony był m.in. Orderem Odrodze­nia Polski V kl. i Medalem za Wojnę 1918-1921. Dwukrotnie żonaty, z Barbarą oraz Cecylią z Drogoszewskich, miał dzieci: Antoninę (1934), Bar­barę (1943) i Wojciecha (1947).