WAWRZYNIAK Franciszek
podoficer zawodowy WP, drogomistrz.
Ur. 27 X w Ćwierdzinie (pow. witkowski), jako syn rolnika Adama i Marii z d. Pietraszak. Rodzice przenieśli się do Gniezna i tam skończył szkołę powszechną. W 1917 r. powołany do wojska niemieckiego. Od 9 I 1919 ochotniczo w batalionie gnieźnieńskim. Walczył na froncie płn., później w walkach z Armią Czerwoną 1920-1921 r. Służba zawodowa w 7 Batalionie Saperów na stan. podoficera gospodarczego (plut.).
Podczas kampanii wrześniowej zmobilizowany jako sanitariusz do Armii Poznań. Trafił do niewoli pod Kutnem (19 X), po 5. tygodniach zwolniony. Od 15 XI w niem. firmie budowlanej. W II 1940 r. aresztowany przez gestapo, przesłuchiwany w Domu Żołnierza i Forcie VII. Ciężko chory został zwolniony (VI 1940) i wkrótce ponownie w firmie budownictwa wojskowego. W II 1945 r. w służbie pomocniczej radzieckiej kompanii saperów, został ranny w stopę jako „Cytadelowiec”. Po wyleczeniu kontuzji pracował w charakterze nadzorcy wodnego w Świerkocinie (pow. Gorzów Wlkp.), potem w Rejonie Eksploatacji Dróg Publicznych w Rzepinie (1 VI 1949-30 VI 1955), Międzyrzeczu Wlkp. i od 1 I 1956 r. na stanowisku drogomistrza w Poznaniu. Od 1 VI 1962 na rencie chorobowej. Mieszkał z rodziną w P. przy ul. Saperskiej 85 m. 3.
Zmarł 24 X 1968 r. i pochowany został na cmentarzu górczyńskim. Żonaty ze Stefanią Łabędzką, z którą miał troje dzieci: Zytę, Seweryna i Marię.