MAŃCZAK Józef
kapitan Wojska Polskiego. Ur. 12.03.1896 w Poznaniu, w rodzinie Stanisława i Marii z Hodernów. Tutaj ukończył szkołę powszechną i gimnazjum, uzyskując w 1914 r. świadectwo dojrzałości. Od jesieni tegoż roku w armii niemieckiej. W maju 1915 r., po ukończeniu szkoły pilotów w Darmstadt, skierowany został na front zach., gdzie odniósł kilka ran. Na początku listopada 1918 r. w stopniu sierżanta pilota zdezerterował z wojska i przyjechał do Poznania, gdzie wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego.
Wraz z W. Pniewskim i B. Pinieckim oraz in. lotnikami polskimi zajmował się organizacją opanowania lotniska na Ławicy. Po wybuchu powstania brał udział w zdobyciu stacji lotniczej na Ławicy (z 5 na 6 stycznia 1919 r.). Czynnie uczestniczył w organizowaniu tamtejszej Szkoły Obserwatorów i Mechaników, objął dowództwo 1 Kompanii Lotniczej. 7 lutego 1919 r. mianowany podporucznikiem (od 21 stycznia). W marcu 1919 r. z sierż. Bartkowiakiem odbył kilka lotów na Śląsk, gdzie organizował zakup samolotów od Niemców dla Poznania.
25 czerwca objął dowództwo 3 Eskadry Wielkopolskiej, którą skierowano na front galicyjski. Do Wielkopolski eskadra wróciła 19 sierpnia 1919 r. Eskadrą tą, przemianowaną na 14 Eskadrę Wielkopolską, dowodził do końca 1920 r. Uczestniczył w organizowaniu III powstania śląskiego. W 1922 r. przeszedł do rezerwy w stopniu kapitana pilota. Do 1939 r. zajmował się w Poznaniu kupiectwem. Czynny w związkach kombatanckich b. powstańców wielkopolskich.
Zmobilizowany do Bazy Lotniczej nr 3, 22 września 1939 r. został wzięty do niewoli sowieckiej. Zamordowany w Katyniu wiosną 1940 r. Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę i in. Zawarł związek małżeński z Ewą Greiserówną.