PRZYDROŻNY Franciszek
ur. się 28 września 1897 r. w Siekowie (daw. pow. śmigielski) jako syn Antoniego i Ewy z domu Kaminiarz. Rodzice prowadzili 20-ha gospodarstwo. Był najstarszym dzieckiem z 9 rodzeństwa. Po ukończeniu szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości pomagał ojcu w prowadzeniu gospodarstwa. W 1916 r. wcielony został do wojska niemieckiego po uprzednim złożeniu na placu przy wiatrakach w Śmiglu przysięgi wojskowej na wierność cesarzowi Niemiec. Służył w 2. kompanii 1. batalionu 7. regimentu na terenie Prus Wschodnich, a potem w rejonie Wilna. Był sanitariuszem.
Z wojny powrócił do rodziny pod koniec grudnia 1918 r. 8 stycznia 1919 roku w wyniku agitacji wikariusza przemęckiego ks. St. Kuliszaka wstąpił jako ochotnik do utworzonej w Siekowie 22-osobowej drużyny powstańczej, która następnego dnia przybyła do Śmigla.
W nocy z 9 na 10 stycznia jako powstaniec kompanii śmigielskiej pod dowództwem ppor. J. Łukomskiego uczestniczył w zbrojnej wyprawie do Osiecznej, a potem w potyczce pod Lipnem. W marcu tegoż roku, gdy oddziały powstańcze przekształciły się w regularne polskie oddziały wojskowe, stał się żołnierzem 6. Pułku Strzelców Wielkopolskich. 9 lipca 1919 r. w Kościanie uczestniczył w przysiędze i wręczeniu sztandaru temu pułkowi przez gen. Muśnickiego-Głównodowodzącego Powstaniem.
W końcu sierpnia został ze swym oddziałem przeniesiony w rejon Zbąszynia-Lwówka, a w połowie grudnia 1919 r. do Żnina. W styczniu 1920 r. wziął udział ze swym pułkiem w rewindykacji, czyli przejęciu przez Polskę miast Pomorza: Bydgoszczy, Koronowa, Świecia i Tucholi. W połowie marca tegoż roku w stopniu kaprala został zdemobilizowany z wojska i wrócił ponownie do rodziny w Siekowie.
Zmarł 9 kwietnia 1978 r. Spoczywa na cmentarzu przy kościele św. Andrzeja w Przemęcie. Został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (1959) i mianowany podporucznikiem (1972). Żonaty ze Stanisławą Pietrzak, miał trzech synów: Mieczysława (1924), Henryka (1927), Leonarda (1929) i córkę Eleonorę (1945).