BREZA Alfons
komendant pow. rawickiego, rtm. Wojska Polskiego. Ur. 13 grudnia 1891 r. w Więckowicach (ówczesny pow. Poznań-Zachód), w rodzinie ziemiańskiej Konstantego i Anny z Hutten-Czapskich. Gimnazjum ukończył w Berlinie i tam wstąpił do 1 Pułku Kirasjerów Pruskich. W 1914 r. z pułkiem wyruszył na wojnę. 12 lipca 1917 r. został mianowany podporucznikiem.
W listopadzie 1918 r. przybył na urlop do rodzinnego majątku. Od 27 grudnia brał udział w zaopatrzeniu oddziałów powstańczych w Poznaniu. Rozkazem Dowództwa Głównego w Poznaniu został przydzielony do jarocińskiego Okręgu Wojskowego, obejmując dowództwo pow. rawickiego. Z J. Buszą organizował oddziały powstańcze (od 19 stycznia do 13 lutego 1919). Po niepowodzeniach w bitwach o Rawicz, został przydzielony jako adiutant dowódcy frontu płd. W marcu 1919 r. został przeniesiony do 2 Eskadry Lotniczej, a następnie do dowództwa wojsk lotniczych. Dekretem Komisariatu NRL (z 3 czerwca 1919) awansowany na porucznika.
W sierpniu przydzielono go do Dowództwa Grupy Wielkopolskiej na front galicyjski. Od listopada znajdował się w Oddziale Operacyjnym Dowództwa Frontu Wielkopolskiego, z przydziałem do 2 (16) Pułku Ułanów. W Poznaniu przebywał od czerwca 1920 r., przydzielony do polsko-niemieckiej Komisji Granicznej. W lipcu 1920 r. z I. Mielżyńskim organizował 215 Pułk Ułanów. Odwołany do 16 Pułku Ułanów, walczył na Wołyniu. Został mianowany oficerem operacyjnym sztabu 4 Brygady Kawalerii. W 1921 r., w stopniu rtm. walczył w III powstaniu śląskim. W 1926 r. warunki ekonomiczne zmusiły go do emigracji do Brazylii, gdzie zajmował się hodowlą i sportem.
Zmarł tragicznie 22 marca 1934 r. Pochowany został w Sao Paulo. Był odznaczony Krzyżem Walecznych. Rodziny nie założył.