MEISSNER Jan Adam Alojzy
oficer Dowództwa Głównego w Poznaniu, podpułkownik Wojska Polskiego. Ur. 26.03.1893 w Poznaniu, w rodzinie Wojciecha, właściciela ziemskiego i Kazimiery z Hundtów, brat Czesława i Mieczysława. W Poznaniu uczęszczał do Gimnazjum św. Marii Magdaleny, gdzie w 1915 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. W sierpniu 1914 r. wcielony do armii niemieckiej.
Po demobilizacji 18 listopada związał się z Grupą podporucznika M. Palucha. Wstąpił też do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. 1 stycznia 1919 r. zgłosił się do dyspozycji majora 20 stycznia 1920 r. objął szefostwo I Oddziału Sztabu 16 Dywizji Piechoty. Z dywizją przeszedł kampanię wojenną 1920 r. Od 16 grudnia 1920 r. do 15 marca 1921 r. r. był adiutantem 10 Brygady Artylerii. 29 stycznia 1921 r. awansowany na porucznika, a 29 maja 1922 r. - kapitana. Do 1939 r. służył m.in. w 14 Pułku Artylerii Polowej, Ministerstwie Spraw Wojskowych (Departament III i IV), 7 Samodzielnym Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej, 2 Pułku Artylerii Ciężkiej (1930-1935), jako dowódca dyonu, zastępca komendanta i dyrektor naukowy Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii. W 1926 r. awansowany został do stopnia majora, w 1936 r. - podpułkownika. Brał udział w wojnie 1939 r., organizując formacje zapasowe artylerii. Dostał się do niewoli sowieckiej, gdzie zginął ok. 1940 r. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych. Miał żonę i dwoje dzieci.