SKORUPIŃSKI Ludwik
ur. się 19 sierpnia 1895 r. w Kluczewie (daw. pow. śmigielski) w rodzinie Adama i Marii z Michalaków. Po ukończeniu 4-klasowej szkoły powszechnej w swojej miejscowości pracował w gospodarstwie rodziców. W wieku 18 lat wyjechał w poszukiwaniu pracy do Niemiec. Znalazł zatrudnienie w górnictwie węglowym w Westfalii. Po przepracowaniu 2 lat został w 1915 r. wcielony jako poborowy do służby wojskowej w armii niemieckiej. Służył na froncie zachodnim na terytorium Francji do 4 listopada 1918 r. Następnego dnia otrzymał urlop zdrowotny i wrócił do rodziny w Kluczewie, w którym doczekał się końca I wojny światowej.
Na wieść o wybuchu Powstania Wielkopolskiego wstąpił 4 stycznia 1919 r. jako ochotnik do oddziału powstańczego ppor. Stanisława Siudy. Uczestniczył w walkach o wyzwolenie Rakoniewic Wolsztyna i Kargowej. 20 marca 1919 r. został powołany do 7. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późn. 61. Pułk Piechoty Wielkopolskiej), z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie ukraińskim. W czasie odwrotu naszych wojsk uczestniczył w bitwie warszawskiej zwanej „Cudem nad Wisłą” w sierpniu 1920 r.
Po zakończeniu działań wojennych odbywał nadal służbę wojskową w swoim pułku. 4 marca 1921 r. w stopniu kaprala został bezterminowo zwolniony z wojska. Wrócił do rodzinnego Kluczewa i pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa, aż do wybuchu II wojny światowej. W 1940 r. został wysiedlony przez władze okupacyjne na przymusowe roboty do miejscowości Ferch pod Berlinem, w której przebywał aż do 18 maja 1945 r. Po powrocie do Kluczewa prowadził nadal swoje gospodarstwo rolne, które w listopadzie 1973 r. przekazał na skarb państwa.
Zmarł 31 maja 1986 r. Spoczywa na cmentarzu w Siekowie. Został odznaczony Krzyżem Walecznych (1921), Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim mianowano go podporucznikiem. Żonaty z Marianną Nowak, miał dzieci: Stanisława (1943–2000) i Marię (1948, po mężu Wojciech).