ROŻEK Jan
dowódca kompanii lwóweckiej.
Ur. się 6 października 1886 r. w Wąsowie (pow. nowotomyski), w rodzinie rolnika Jana i Marii z Pawlików. W latach 1893--1901 uczęszczał do szkoły powszechnej w Wąsowie. W 1903 r. wyjechał do Lipska, gdzie podjął naukę jako brukarz. Do czynnej służby wojskowej powołany został do 22 baonu saperów w mieście Risa (Saksonia). Następnie pracował jako konduktor w Lipsku.
Podczas I wojny światowej przebywał w armii niemieckiej (22 baon saperów) na froncie zach. (Francja). W listopadzie 1918 r. uciekł do Wielkopolski, gdzie obok S. Łąckiego był współorganizatorem kompanii powstańczej we Lwówku. Na jej czele w pierwszych dniach stycznia 1919 r. rozbroił niemieckich kolonistów (w Wąsowie, Kuślinie, Władysławowie, Chraplewie i Głuponiach) oraz obsadził Lwówek i okolice. Zajął okolice Miedzichowa i przerwał tor kolejowy Trzciel-Lwówek (6 i 7 11919). 6 stycznia sformował z roczników niepoborowych we Lwówku kompanię liczącą 120 ochotników. 9 stycznia uderzył na Sempolno i Miedzichowo, a 16 stycznia na Lewice, odnosząc poważne sukcesy. W lutym 1919 r. walczył przeciwko Niemcom pod Grudną i Blakami, zdobywając dwa ciężkie kulomioty, l kwietnia przydzielony do 7 Pułku Piechoty (późniejszy 61 Pułk Piechoty), pełnił funkcję dowódcy 6 kompanii do kwietnia 1920 r. W grudniu 1920 r. wstąpił do Policji Państwowej. Po odbyciu kursu szkolnego w Poznaniu, początkowo pełnił służbę w Nowym Tomyślu, a następnie w Buku. We wrześniu 1939 r. dotarł do Brześcia, gdzie go internowano.
Został zamordowany w Twerze (ZSRR) przez NKWD, ostatni spoczynek znalazł w Miednoje. Był odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Medalem Pamiątkowym za Wojnę, Medalem Odzyskania Niepodległości. Żonaty z Katarzyną Olejnik, miał dzieci: Mieczysława, Leonarda oraz Irenę.