JACHMANN Jan
dowódca 2 kompanii pniewskiej. Ur. się 13 marca 1884 r. w Pniewach (pow. szamotulski), w rodzinie młynarza Franciszka Ksawerego i Marianny z Kauthów (brat Walentego - zob.). Po ukończeniu szkoły ludowej terminował jako uczeń stolarski. Następnie pracował kolejno w Poznaniu i Berlinie. Brał czynny udział w życiu towarzystw berlińskich, m.in. uczył dzieci języka polskiego. Od 11IV 1911 r. mieszkał w Pniewach, gdzie założył wspólnie z F. Frąckowiakiem Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”; pełnił w nim funkcję pierwszego naczelnika, a następnie prezesa. Podczas I wojny światowej, od 13 III 1915 r. służył w armii niemieckiej. Walczył m.in. pod Verdun.
W lipcu 1917 r. został zwolniony z powodu choroby. Powrócił do Pniew, gdzie pełnił funkcję łącznika z Radą Robotniczą i Żołnierską w Szamotułach (z ks. Rosochowiczem z Lwówka). Był delegatem z obwodu pniewskiego na Sejm Dzielnicowy w Poznaniu (3-5 XII 1918). 27 grudnia stanął na czele kompanii pniewskiej, wchodzącej w skład miejscowego baonu. Z6na7I 1919 r. wyruszył do Sierakowa w celu ochrony stadniny ogierów, następnie brał udział w walkach pod Kamionną.
Po zakończeniu walk jego oddział pozostał w Sierakowie, pełniąc rolę aprowizacyjną (do l IV). Od kwietnia 1919 r. przystąpił do organizacji Straży Ludowych. W czerwcu przebywał na kursie oficerskim Straży Ludowej w Poznaniu. W dwudziestoleciu międzywojennym prowadził własny zakład stolarski. Pełnił funkcję członka Zarządu Miejskiego oraz wielu towarzystw. Po zajęciu miasta przez okupanta hitlerowskiego był kilkakrotnym zakładnikiem. Wysiedlony do Jędrzejowa (3 XII 1939), powrócił do Poznania (IV1945) i nadal prowadził zakład stolarski.
Zmarł 31 października 1946 r., pochowany został w grobowcu rodzinnym. Był żonaty z Eleonorą z Morkowskich i miał dzieci: Jana (1922), Łucjana (1925), Marię (1927) i Elżbietę (1932).