powsta­niec kompanii wągrowieckiej. Ur. się 18 paź­dziernika 1892 r. w Rynarzewie, w rodzinie budowniczego Ksawerego i Franciszki z Wawrzonów. Siedmioklasową szkołę powszechną ukoń­czył w Bydgoszczy (1907). Uczył się kupiectwa i jednocześnie uczęszczał do szkoły dokształca­jącej. Jako pomocnik kupiecki pracował w Berli­nie, Hamburgu i Műnster. W 1912 r. powołany został do odbycia służby w armii niemieckiej, w 34 Pułku Piechoty w Szczecinie. Podczas I wojny światowej przebywał na froncie wsch. (do 1915), a następnie zach., m.in. uczestnicząc w bitwie pod Verdun (1917). 4 XII 1918 r. przedo­stał się do Bydgoszczy. Na wiadomość o wybu­chu powstania udał się do Wągrowca, gdzie wstąpił do kompanii wągrowieckiej. Brał udział w rozbrojeniu Grenzschutzu w Wągrowcu, Cho­dzieży, walczył pod Gołańczą, Nakłem n. Note­cią, Szubinem, Rynarzewem, Sipiorami. Był przydzielony do l kompanii ciężkich karabinów maszynowych 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 58 Pułku Piechoty Wielkopolskiej) oraz 269 Pułku Piechoty (1920). W ich ramach odbył kampanię polsko-bolszewicką, pełniąc w ostatnim funkcję lekarza baonu. Zwolniony ze służby wojskowej (28 XI 1920), powrócił do Bydgoszczy, gdzie podjął pracę na PKP. Uczest­niczył w pracach wielu towarzystw, m.in. PCK, Kolejowego Przysposobienia Wojskowego, LOPP, Polskiego Związku Zachodniego. Podczas oku­pacji hitlerowskiej, od sierpnia 1940 r. do chwili oswobodzenia, należał do POW „Gryf Pomor­ski". Ze względów zdrowotnych przeszedł na ren­tę (l IV 1949). Zmarł 24 listopada 1979 r. w Byd­goszczy. Był odznaczony m.in. Orderem Odro­dzenia Polski V kl. i Wielkopolskim Krzyżem Po­wstańczym. Żonaty z Wandą Kaszewską, miał dzieci: Romanę Teresę (1928-1972), Łucję Ce­cylię (1922) i Witolda Jana Kazimierza (1924).