działacz niepodległościowy, dowódca ochotniczej kompanii w Gnieźnie, żołnierz zawodowy, kpt. WP. Ur. 18 X w Łojewie (pow. inowrocławski), w rodzinie robotnika rolnego Wojciecha i Franciszki z Halegierów, miał dziewięcioro rodzeństwa. Uczestniczył w strajku szkolnym 1906 r. Od 1907 r. był uczniem gimn. w Inowrocławiu, nast. w Gnieźnie, gdzie należał do koła TTZ i drużyny skautowej. Od VI 1915 r. służył w 1 Pułku Strzelców Konnych w Poznaniu. Po kursie aspirantów oficerskich w Biedrusku (15 I 1917), walczył ze 133 Pułkiem Piechoty na terenie Francji i Belgii. Na froncie wschodnim dostał się do niewoli rosyjskiej (VII 1917 – II 1918). Od V 1918 r. w 37 Pułku Piechoty w Krotoszynie. Od poł. XII 1918 r. przebywał w Gnieźnie, odnawiając kontakty gimnazjalne z konspiratorami gnieźnieńskimi (m.in. P. Cymsem, B. Kasprowiczem, S. Szalińskim i S. Żakiem). Przygotowywano się do powstania, nawiązując kontakt z POWZP w Poznaniu, głównie ppor. M. Paluchem. Wieczorem 27 XII bezskutecznie naciskano na Z. Kittla (kdt wojskowy „Sokoła”) na rozkaz o rozpoczęcie walki. Dopiero nast. dnia, po przybyciu z P. emisariusza RRiŻ, M. Słabęcki i Stanisław Szaliński na czele tłumu ruszyli do koszar piechoty. Sławiński rozbroił posterunki wartownicze wraz z odwachem. Po opanowaniu koszar kierował zajęciem dworca kolejowego, koszar 12 Pułku Dragonów (wraz z Z. Kitlem). Stanął na czele zorganizowanej 4 kp gnieźn. W bitwie pod Zdziechową dowodził (30 XII) prawym skrzydłem powstańców. 1 I 1919 wyruszył z ppor. P. Cymsem na czele wzmocnionej kompanii w kier. Trzemeszna, Mogilna i Kruszwicy. Kierował walkami o Strzelno (2 I), na czele kompanii gnieźnieńsko-wrzesińskiej dotarł do Inowrocławia. 4 I 1919 r. stanął na czele ochotn. kompanii, prowadząc natarcie na I. od strony płn.-zach. Na czele swojej kompanii zdobył po walce Złotniki Kujawskie (11 I). Nalegał na dalszą akcję w stronę Bydgoszczy i Torunia. Od 19 I w składzie 1 Pułku Grenadierów Kujawskich dowodzonego przez ppor. P. Cymsa. W okresie 15 I-23 II 1919 był oficerem operacyjnym pułku. Kolejno: w sztabie 5 PSW (VI-VII), instruktorem w Szkole Oficerów Piechoty w P. (VII-X 1919). 18 III mianowany ppor., a 14 X 1920 por. Udział w wojnie pol.-bol., ranny pod Drohiczynem jako dowódca bat. 64 Pułku Piechoty. Na czele brawurowych akcji walkach pod Mińskiem, Łomżą (17-22 VII). Po zak. działań wojennych był d-cą kompanii 84 Pułku Piechoty. W 1925. w Centralnej Szkole Strzelań w Toruniu, następnie referent w DOK VII (16 I-24 VIII 1926), potem komendant szkoły podoficerskiej do I 1930 r. Po przejściu do rezerwy prowadził własne gospodarstwo rolne pod Świeciem, a od 1933 r. był urzędnikiem Starostwa Pow. w Toruniu. W l. 1936-1939 był burmistrzem Świecia. W k. VIII 1939 r. zgłosił się ochotniczo do wojska, następnie w niewoli niemieckiej, po ucieczce ukrywał się u rodziny w In. Poszukiwany przez gestapo. Na ulicy w Bydgoszcy rozpoznany przez volksdeutscha i aresztowany. Przetrzymywany w areszcie Selbschutzu, a w XI 1939 r. zamordowany w lesie k. Mniszka. Od 1923 r. żonaty z Heleną Grobelską, z którą miał troje dzieci: (Alicję 1926), Jacka (1927) i Wojciecha (1930). Jego imieniem nazwano jedną z ulic Świecia. Odznaczony m.in. OVM V kl. I KW.