współor­ganizator powstania w Rogoźnie, porucznik Wojska Polskiego. Ur. 11.10.1891 w Kamińskich Olędrach (pow. obornicki), w rodzinie rzemieślnika Antoniego i Antoniny z Kamińskich. Ukończył trzyletni kurs handlowy i podjął pracę w Rogoź­nie. Od 8 października 1911 r. do 22 września 1913 r. odbył służbę wojskową w 3 Pułku Gwardii w Berlinie. 3 sierpnia 1914 r. w stopniu szeregowca zmobilizowany do 2 Pułku Gwardii. Walczył na froncie zachodnim, a od 5 kwietnia 1915 r. na froncie wschodnim. 5 lutego 1918 r. awansował na sierżanta. Po zdemobilizowaniu (grudzień 1918 r.), od 1 stycznia 1919 r. był współorganizatorem oddziałów powstańczych w Rogoźnie. 2 stycznia objął do­wództwo plutonu w 1 kompanii rogozińskiej. Z 5 na 6 stycznia dowodził akcją zajęcia Budzy­nia, Sokołowa i Ryczowołu, w walkach o Cho­dzież, zwieńczonych zdobyciem stacji kolejowej (8 stycznia), gdzie zdobył ciężki karabin maszy­nowy, z którego otworzył ogień do Niemców. Zdaniem T. Fenrycha: Tacy ludzie jak Skotarczakowie nie zrażali się nawet osaczeniem i umieli tylko zwyciężać. Dowodził powstańcami rogozińskimi w walkach pod Czarnkowem (16-22 stycznia 1919 r.) i podczas ponownych walk pod Cho­dzieżą (19-22 lutego 1919 r.). W lutym tego roku objął dowództwo 1 kompanii rogozińskiej, przemiano­wanej w marcu na 5 kompanię 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich. 7 lutego uczestniczył w zdobyciu niemieckiego samochodu pancernego. Do­wództwo niemieckie wyznaczyło nagrodę 50 tys. marek za jego ujęcie lub zlikwidowanie. 24 czerwca 1919 r. mianowany został podporucznikiem. Od końca lipca 1919 r. walczył na froncie litewsko-białoruskim. 10 lutego 1920 r. objął dowództwo 10 kompanii 58 Pułku Piechoty, a od 10 kwietnia dowodził pod­grupą Strakowice, mając pod komendą trzy kom­panie piechoty, 1 baterię artylerii i pociąg pancerny. 26 września trzykrotnie ranny. 25 listopada 1920 r. awansowany na porucznika. 8 marca 1923 r. przenie­siony do rezerwy. Udzielał się w Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919, był też radnym miasta Poznania. 24 sierpnia 1939 r. zmobilizowany do Armii „Poznań”. Brał udział w bitwie nad Bzurą. Przebił się do Warszawy, gdzie walczył ja­ko oficer sztabu odcinka Praga. Awansowano go do stopnia kapitana. Po kapitulacji stolicy wrócił do Poznania, ale poszukiwany przez gestapo, opuścił Poznań i pod przybranym nazwiskiem w Warszawie działał w Związku Walki Zbrojnej. Aresztowany, więziony był na Pawiaku, ale gestapo go nie rozpoznało. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim i jako inwalida wojenny wrócił w 1945 r. do Poznania. Zmarł w 1974 r., pochowany został na cmentarzu junikowskim. Był odznaczony: Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, medalami i odznakami. Rodziny nie założył.